اما آنچه بیش از همه چیز قابل تأمل است، نوع مواضع دولت در مقابل مردم و دلسوزان بود، که بیشتر شباهت به بزک چهره منفورآمریکایی ها در انظار ملت ایران را داشت. در بیان این مواضع همین قدر کافی است که با توجه به نظر کارشناسان در خصوص عدم رفع سوئیفت، دولت اصرار داشت که این امر رفع شده و مبادلات تجاری انجام می شود؛ لذا برای اثبات مدعای خود، حتی خبرنگارها را به بخش مربوط به سوئیف بانک مرکزی دعوت کردند تا شاهد رفع سوئیفت از نزدیک باشند. اما چندی بعد با اعزام رئیس بانک مرکزی به آمریکا، دولت ادعای خود را نقض کرد، چرا که اگر سوئیفت مشکلی نداشت چرا آقای سیف به آمریکا سفر کرد؟ صرف نظر از این واقعیت، دستاورد این سفر هم نشان داد، که تمامی دل نگرانی ها، دغدغه ها، تذکرات و نقدهای منتقدین به جا بوده است. اما آنچه در ابهام باقی ماند، اصرار دولتمردان بر مواضعی است که با واقعیت ها متفاوت و غیر قابل اطمینان است، و به جای حل مسئله به توجیه رفتار آمریکاییها در قبال ایران برآمدند.

ناگفته نماند همزمان با برنامه سفر آقای سیف به آمریکا، آقای نهاوندیان به انگلیس سفر می کند. آقای نهاوندیان مأموریت داشت تا غربیان و انگلیس را در شرایط تعاملی، پسا برجام متقاعد بکند و رئیس بانک مرکزی باید تعاملات اقتصادی را با آمریکاییها حل و فصل می کرد؛ لذا اگر در حاشیه این برنامه ملاقات هایی بوده که مسائلی غیر از این مباحث را دنبال شده باشد، مغایر با خطوط اصلی نظام و تکالیفی است که برای آنان تعیین شده بود. مطلب حائز اهمیت و قابل اثبات در این صد روزه پسا برجام، عدم اعتماد به گفته نوشته و نانوشته آمریکاییها است، که متأسفانه تا این ضرر و زیان و خسارت محض وارد نشد، این موضوع ملموس نبود.

علی رغم، عدم موفقیت دولتمردان در اجرای برجام، دولت باید در خصوص دامن زدن و طرح مسائلی ازقبیل برجام و خرده برجام با عناوین برجام 2،1، 3 و4 که از سوی مقامات ارشد نظام هم مردود است، پاسخگو باشد. رد خطوط قرمز با ادعای وزیر امورخارجه و همچنین بدست آوردن هیچ در مقابل دستاوردهای هسته ای و مهم تر از همه فرصت سوزی های دولت درجهت رفع مشکلات معیشتی و اقتصادی مردم خود سؤالاتی است که مردم ازدولت پاسخگو انتظار دارند. معتقدم اگر دولت به جای فرصت سوزی ها و امید بستن به عهد و پیمان آمریکاییها و غربی ها و اعتماد بیش از اندازه به این عهدشکنان، با نگاهی درون زا، وقت و انرژی، خود را به اقتصاد مقاومتی و استعدادهای درونی معطوف می کرد ما در رفع موانع اقتصادی زودتر به نتیجه می رسیم و از طرفی عزت و اقتدار ملت ا یران نیز بیش از پیش حفظ می شد. متأسفانه مواضع انفعالی دولت و وزارت خارجه، در یازدهمین دوره از کار دولتمردان، باعث شده تا جایگاه و تأثیرگذاری ایران درمنطقه کاهش پیدا کند. شاهد این مدعا، نشست های بین المللی منطقه ای است که این واقعیت را محسوس کرده است. دستاورد اجلاس همکاری های کشورهای اسلامی که در ترکیه برگزار شد، نمونه ای از بازتاب مواضع انفعالی دستگاه دیپلماسی ما را به نمایش گذاشت؛ چنانچه دستاورد این اجلاس، بی احترامی برخی کشورهای منطقه من جمله عربستان و صدور بیانیه ای علیه جمهوری اسلامی و جبهه مقاومت بود که به جای برخورد انقلابی دولتمردان، تنها به گرفتن چند عکس یادگاری بسنده شد.

این درحالی بود که یکی از مطالبات مردمی در چند ماه اخیر موضوع رسیدگی به فاجعه منا بود؛ که به درخواست دولت ایران سازمان همکاری اسلامی باید به این امر رسیدگی می کرد. متأسفانه در زمان حادثه، به این درخواست اعتنایی نمی شود و هم اکنون که به خاطرموضوعات دیگر این کنفرانس برگزار می شود، مقامات و مسئولین دولتی ما حتی در حاشیه و ملاقات های این اجلاس کوچکترین اشاره-ای به فاجعه منا نمی کنند ، که این مسئله باعث تأسف وناخشنودی خانواده قربانیان شد.

در پایان لازم است که با هشداری به دولت، این موضوع را گوشزد کنیم،مراقب مشاوران نزدیک خود باشد، گویا کسانی که در امور مشورتی دولت حاضرهستند، گرایشات متمایل به تفکرات لیبرالیستی و سرمایه داری به جای تفکر مقاومت و انقلابی القاء می کنند. به نظر می رسد دولت محترم نسبت به آرا مردم نیز کم لطفی دارد.مردمی که با بزرگ منشی در انتخابات مختلف شرکت می کنند و با عزت پشتوانه و قدرت چانه زنی نظام را بالا می برند، مستحق این رفتارنیستند که با کنش های سیاسی دولت یک نوع بی اعتنایی به آرا و خواسته های مردم را به نمایش بگذارد، بنابراین بهتر است که دولت رویکرد خود را مورد ارزیابی قرار بدهد و ازمطالبات مردم فاصله نگیرد.

*نماینده مردم تهران