البته مساله ای که آسیب های اجتماعی شدیدتری را به دنبال دارد و متاسفانه در حال رواج در شهرهای بزرگ است، پدیده زندگی مجردی دخترانی است که برای تحصیل و یا کار از شهرهای کوچک به شهرهای بزرگتر می آیند. دخترانی که در شهرهای کوچک و یا روستا بزرگ شده اند و شاید سادگی و عدم روبرو شدن آنان با مسایل ویژه شهرهای بزرگ از جمله، اختلاط زنان و مردان، زورگیری، تجاوز به عنف، کلاهبرداری اینترنتی، عشق های قلابی و ...  و نیزعدم آگاهی آنان در نحوه برخورد با این مسایل، در بدو ورود به شهرهای بزرگ برای آنان دردسرهای بزرگی را ایجاد کند.
شاید زمانی که سازمان ملی جوانان (سابق) از رشد 30 درصدی زندگی مجردی دختران در شهرهای بزرگ خبر داد، تحلیل های بسیاری در این باره ارائه شد اما ذکر نکاتی همچنان مغفول مانده است.
سوالی که در ابتدای امر مطرح می شود این است که چرا به این جا رسیدیم؛ در تحلیل این موضوع باید گفت که بینش خانواده ها تا حد بسیاری دستخوش تغییر شده است، برخی از خانواده ها امروز برای دختران خود آزادی رای و استقلال فکری بیشتری نسبت به گذشته قائل هستند به همین سبب به آنها به اصطلاح آزادی هایی می دهند که در واقع مقدمه سقوط آنها را فراهم می کنند.
اما موضوع دیگری که باید به آن اشاره داشت این است که روند افزایشی این پدیده ناشی از سیاست گذاری مسئولان جامعه در چند دهه گذشته بوده است. قریب بیست سال است که آپارتمان سازی و زندگی در خانه های کوچک 60 – 70 متری تشویق می‌شود و اگر نگاه دقیقی به مسئله داشته باشیم به این نکته پی می بریم که این آپارتمان های کوچک تنها برای زندگی یک زن و شوهر و در نهایت یک بچه کافی است، البته تا زمانی که فرزند به سن بلوغ برسد. زمانی که فرزند خانواده برای زندگی و انجام فعالیت های متناسب سنش به فضای بیشتری نیاز داشته باشد دیگر این آپارتمان 60 متری جوابگو نخواهد بود، پس اندیشه مستقل زندگی کردن در او از همان زمان شکل خواهد گرفت.
بدون شک رشد زندگی مجردی دختران و پسران به ویژه دختران از سوی بسیاری از کارشناسان اجتماعی و نیز قاطبه مردم پدیده ای غیر قابل قبول است اما واقعیت، چیزی جدای هشدارهایی است که این روزها در این باره مدام مطرح می ‌ ‌شود، درست است که هنوز جامعه با نگاهی سرزنش آمیز به دخترانی که زندگی مجردی را برگزیده اند نگاه می کنند اما ممکن است این تفکر تا چند سال آینده دستخوش تغییر شود و متاسفانه مثل برخی مسایل اجتماعی به یک رویه عادی تبدیل شود و این می تواند آسیب های بسیاری را در پی داشته باشد.
پیش بینی بسیاری از کارشناسان اجتماع و خانواده حاکی از آن است که تا یکی دو دهه دیگر بسیاری از جوانان ما نیز زندگی مستقل را به زندگی همراه خانواده ترجیح خواهند داد، چرا که میان تفکرات و دیدگاه های نسل آینده با پدران و مادران خود شکاف های عمیقی وجود خواهد داشت. در این میان تحصیل بالاتر دختران، داشتن درآمد مستقل، ضد ارزش شدن ازدواج، بالا رفتن سن ازدواج و نبود شغل و درآمد مکفی برای پسران و سخت شدن تهیه مقدمات ازدواج و از طرفی شکسته شدن قبح طلاق در برخی از اقشارباعث شده است تا دختران اگر همزبان مناسب را پیدا نکنند زیر بار ازدواج نروند، و این خود می تواند به پدیده زندگی های مجردی دامن بزند.
زندگی مجردی دختران و تمایل آنها به این شیوه زندگی نیز یکی از واقعیت‌های جامعه است، امروز بسیاری آن را یک تهدید برای جامعه می دانند اما موضوع اصلی این است که این هشدارها به واسطه شرایط امروز به وجود آمده است. امروز شاید دیر شده است اما این بهانه ای برای کار نکردن نیست. یادمان باشد همیشه با برنامه ریزی درست می توان فردایی بهتر ساخت.