آقای یکی یدونه- شخصیت حقیقی، شخصیت حقوقی! مشکل همین است! چند سالی می‌شود که ادبیات شخصیت حقیقی و شخصیت حقوقی افراد به دنیای ما وارد شده و عده‌ای در این میان با استفاده از این موضوع رفتارهای غیر اخلاقی خود را توجیه می‌کنند. مثلا طرف می‌گوید شخصیت حقوقی فردی برای من محترم است؛ اما در مورد شخصیت حقیقی او سکوت می‌کنم یا در جایی دیگر می‌گوید به دلیل احترام به جایگاه حقوقی شماست که با شما حرف می‌زنم و اگر نه شخصیت حقیقی شما را نمی‌پسندم. صراحت لهجه خوب است؛ اما نه همه جا! مخصوصا جایی که به بی اخلاقی و بی ادبی منجر شود. یکی از این نقاط، در گفتگوهای شخص مظلوم و حقوقی به نام خبرنگار است با افراد مورد گفتگو واقع‌شونده! طرف نمی‌گذارد گوشی زنگ بخورد، چنان سریع پاسخ می‌دهد که گویی دزد گرفته! بعد حتی گاهی بدون پاسخ گویی به سلام یا احوالپرسی آن شخصیت حقوقی یعنی خبرنگار و بدون احترام به همان شخصیت حقوقی می‌گوید آقای ... وقت ندارم و گوشی را قطع می‌کند. و این همانی است که در مصاحبه‌های قبلی‌اش کلی قربان شخصیت حقیقی همان خبرنگار مظلوم رفته است. البته در وجود انبوه اشتباهات خبرنگاری شکی نیست؛ اما خوب چرا همه شخصیت‌های حقوقی مظلوم را باید با یک چشم نگریست؟