آقای یکی یدونه- تا حالا شده در مباحثات مهم خود در جمع های خانوادگی از کلمه نمی دانم استفاده کنیم ؟ اصلاَ تا به حال شده در بحث های سیاسی ، ورزشی ، اقتصادی چیزی را ندانیم ؟ یا حداقل وقتی نمی دانیم ساکت بمانیم و از اظهار فضل دیگران استفاده کنیم ؟ چگونه است که مدتی است ما جماعت همه چیزدان شده ایم و در مورد همه چیز نظر می دهیم و هیچ موردی در دنیا وجود ندارد که ما خدای ناکرده چیزی از آن ندانیم ؟ چگونه است که وقتی مخاطب ما کودک است و بیچاره سؤالی هم نکرده امّا باید از اطّلاعات بی حد و حصر ما استفاده ها ببرد ؟ و چه بیچاره است کودکی که در این فضا از ما سؤال هم بپرسد . آن قدر چهره عاقل اندر سفیه به خود
می گیریم و از آنچه نمی دانیم با اعتماد به نفس کامل صحبت می کنیم که کودک بیچاره با این که میداند ما اشتباه می کنیم ولی جرأت ندارد کلامی به زبان بیاورد . واقعاَ همه ی ما از چه سنّی این همه دانشمند شدیم که هیچ کدام از تحلیل ها و دانسته هایمان در دکان هیچ عطاری پیدا نمی شود ؟ چه به دست آورده ایم از همه تحلیل سیاسی ورزشی اقتصادی ( اگر نگوییم غیبت و تهمت ) که رهایش نمی کنیم و در همه ی جمع های خانوادگی ، اداری و در صف ها دایره ی وسیع ! دانش خود را به بحث می گذاریم تا دیگران بی بهره نمانند ؟ ...
راستی مگر ما این گونه ایم ؟ نخیر ! با شما نبودم ! به خودتان نگیرید !