در گردان موسی بن جعفر(ع) دوستی داشتیم ۱۴-۱۵ ساله اهل رهنان اصفهان بود. بچه اهل صفا و خلوصی بود. از نوع رفتار و گفتار و سکناتش غریبی که داشت، مسلم بود که شهادت او حتمی است و به همین دلیل و به بهانه کم سن و سالی‌اش اغلب دوستان نوبت پست، او را از خواب بیدار نمی‌کردند و به جای او نگهبانی می‌دادند. سنگر نگهبانی عصر در آن قسمت از منطقه فوق‌العاده در تیررس دشمن بود. یک روز بعد از ظهر داخل سنگر نگهبانی‌اش صدای انفجار آمد. آتش و دود همه جا را فرا گرفته بود. هرچه او را صدا زدیم جوابی نشنیدیم. به درون سنگر رفتیم، کاسه سرش از بین رفته بود. او را بردند عقب. یکی از رفقا که جیب‌هایش را خالی کرده بود به کاغذ نوشته‌ای برخورد به این شرح:
گناهان من در طول هفته گذشته:
شنبه: احساس غرور از گل‌زدن به طرف مقابل
یک‌شنبه: زود تمام‌کردن نماز شب
دوشنبه: فراموش‌کردن سجده شکر
سه‌شنبه: خوابیدن بدون وضو
چهارشنبه: در جمع با صدای بلند خندیدن
پنج‌شنبه: پیش‌دستی‌کردن فرمانده در سلام
جمعه: تمام نکردن صلوات‌های مخصوص جمعه و رضایت‌دادن به هفتصدتا؛
و این شهید کسی نبود جز «ناصر حسینی»
جای خالی سبک زندگی شهدا
گناه برای هر نفر یک تعریفی دارد و در زمان دیگر، تعریف دیگر، چیزی که در این وسط جایگاه خود را شاید از دست داده باشد امر الهی است.
گناه‌کردن شاید برای کسی مثل شهید بدون وضو خوابیدن، تاخیر در سلام، قناعت به حد کم مستحبات باشد و برای دیگری حد اعلای گناه….. اینکه چه کاری گناه است و چه کاری مصداق گناه نیست و درجه‌بندی و اولویت‌دادن مصادیق گناه‌کردن، شده بهانه ما در توجیه انجام بسیاری از گناهان؛ به نحوی که به مرور قبح گناهان شکسته شده و آن را تبدیل به یک هنجار و عادت اجتماعی پذیرفته‌شده بکنیم. وضعی که ما اکنون در مصادیق ظاهری و اجتماعی درباره گناهان به آن مبتلا شدیم.
تا به گرما و تابستان می‌رسیم و بحث پوشش وحجاب را مطرح می‌کنیم، صداها از گوشه و کنار بلند می‌شود که چه کار به حجاب و نوع پوشش دختران و بانوان دارید بروید جلوی دزدی را بگیرید، جلوی مواد مخدر را بگیرید و ریشه فقر را بکنید یا اینکه خودتان را اصلاح کنید تا با دیدن بانوان بد پوشش دچار گناه نشوید، این صحبت‌ها را من هم قبول دارم و معتقدم همه مصادیق و ریشه‌های فساد و مشکلات جامعه باید مورد توجه قرار بگیرد.
ولی آیا صحیح است به خاطر یکسری از مشکلات وگناهان، گناه اجتماعی و مهم دیگری را نادیده گرفت و آن را طبیعی دانست و از اهمیت و اولویت آن کاست؟
آیا صحیح است یک عیب ظاهری مثل پوشش و حجاب نامناسب را که در شریعت از آن به‌عنوان فعل قبیح و منکر یاد شده به دلیل شیوع در برخی مناطق و مراکز نادیده گرفت و آن را امر عادی تلقی کرد و کم‌کم و به‌عنوان یک عرف پوشش یک حق مسلم در جهت آزادی افراد پذیرفت؟
آیا باید کم‌کم هنجارشدن گناهان در سطح جامعه را با توجیهات بپذیریم؟یا اینکه با تذکر و یادآوری هرکدام از گناهان را که مصداقی علنی و نمایان‌تر دارند برای مردم تکرار کنیم و از آن بیم دهیم؟ آیا باید بهانه گرما و پوشش نامناسب را گناه تلقی نکنیم؟