وی افزود: مطمئنا تشکیل مجلسی که تنها به‌دنبال خواست و علایق دولت باشد، نمی‌تواند به دنبال حل مشکلات مردم باشد و جلوی فشاری را که ممکن است برخی مصوبات دولت برای مردم به وجود آورد، بگیرد. درحقیقت مجلسی که وکالت دولت را داشته باشد جرأت سؤال‌کردن از وزیر دولت برای پیگیری مطالبات مردم را نخواهد داشت. همچنین چنین مجلسی هیچ اقدامی در جهت جلوگیری ریخت و پاش بیت‌المال توسط برخی از دستگاه‌های اجرایی را نخواهد داشت.

نماینده مردم اراک خاطر نشان کرد: برخیها علاقه‌مند هستند تا مجلس دهم، مجلسی باشد که تمام مصوبات دولت را چشم بسته بپذیرد و تمام نظرات و خواست دولت را اجرایی و عملیاتی کند. مجلسی که حل مشکلات مردم برای آن در اولویت نباشد. درحقیقت این افراد از تشکیل مجلسی که درآینده جلوی برخی از مصوبات دولت را بگیرد، واهمه دارند. مصوباتی که نه‌تنها دغدغه‌های مردم را حل نمیکند، بلکه مشکلاتی برای آنها یا منافع ملی به وجود خواهد آورد.

وی تصریح کرد: لذا امروزه نیاز کشور است که مجلس مستقلی برسر کار بیاید که جرأت سؤال از وزیران، تحقیق و تفحص از دستگاههای دولتی را داشته باشد؛ درحقیقت مجلس باید جرأت نه گفتن را در مقابل خواسته‌های نابه‌جایی را که بعضا دولت به دنبال آن است و به منافع ملی کشور آسیب می‌رساند، بگیرد.

آصفری خاطر نشان کرد: لذا حسن نظام و قانون اساسی جمهوری اسلامی در استقلال هر سه قوا است که باید این موضوع را توجه کنیم و نگذاریم که قوهای در کشور به صورت غیرمستقیم تحت تأثیر قوه دیگر به وجود آید که تمام نشست و برخواسته‌ای آنها به جای دنبال‌کردن دغدغههای مردم، برای تصویب طرح و لوایح در راستای سیاستهای دولت باشد.

این عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی با اشاره به سخنان مقام معظم رهبری در جمع مردم آذربایجان اظهار داشت: همان طور که حضرت آقا در سخنان اخیر خود فرمودند که مجلس اشرافی‌گری مایه بدبختی مردم است؛ لذا باید مجلسی شکل بگیرد و نمایندگانی به خانه ملت راه پیدا کنند که طعم تلخ فقر و نداری را چشیده باشند و مشکلات مردم را لمس کرده باشد؛ چراکه اساس حرکت انقلاب ما برای ساماندهی به قشر مستضعف جامعه است و اکنون بیشترین فشارهای معیشتی روی این قشر و قشر متوسط جامعه است.

وی افزود: لذا اگر کسی که در خانواده مرفه و با تفکر اشرافی‌گری به مجلس راه پیدا کند، مطمئنا نمی‌تواند برای حل مشکلات طبقه پایین جامعه اقداماتی انجام دهد. کسی که در خانواده یا نزدیکانش مشکل بیکاری ندارد و معضل اشتغال را لمس نکرده است، نمی‌تواند درد جوان بیکار مملکت را بفهمد و به فکر مشکلات آن باشد. کسی امروز در خانههای مجلل و بزرگ زندگی میکند نمی‌تواند درک کند که یک خانواده چهار نفرهای که سی سال از خدمت سرپرست خانوار می‌گذرد و هنوز مستأجر هستند، در چه مشکلاتی به سر می‌برد! تا مشکل او را در اولویت قرار دهد و در جهت آن اقدامات لازم را انجام دهد. ما باید تلاش کنیم مجلسی شکل بگیرد تا افراد آن اولویت اول شان معیشت و امنیت مردم باشد.