مهم‌ترین امر در این زمینه خوراندن غذای حلال از‌‌ همان دوران جنینی تا بزرگسالی به فرزند است که این امر خود در عدم ایجاد خباثت طبع اولاد، بسیار موثر است.

دومین عامل که مرحوم نراقی با بیانی فصیح و زیبا از آداب تربیتی اولیه، از زمانی که کودک به سرحد تمیز می‌رسد بیان کرده‌اند از آموختن آداب نیکان گرفته تا سایر مواردآداب خوردن (شروع با بسم الله، نگاه نکردن به غذای دیگران و جویدن لقمه و کم خوری کردن و قناعت).

آداب پوشش: که او را از خود آرایی کردن و زینت دادن لباس و چهره منع کنیم و برای اینکار او را با کودکان نازپرورده که با این امور بزرگ شده‌اند دمخور نکنیم.

آداب گفتاری: که پر گویی و یاوه گویی و مزاح زیاد و استهزاء نکند، دروغ نگوید حتی قسم راست نخورد، دشنام ندهد و غیبت نکند، ابتدا به سخن نکند، درستگو باشد، با فکر صحبت کند و به کسی که با او حرف می‌زند گوش کند.

آداب رفتاری: (در حضور جمع؛ آب دهن و بینی نیفکند، دست به بینی نکند و به بزرگ‌تر از خود ‌‌نهایت احترام را بگذارد، به معلم اعتراضی نکند….) و تا کوچک است به او اجازه دهی بعد از کلاس درس و آموزش بازی کند

آموزش عملی

وقتی کمی بزرگ‌تر شد باید اخلاق نیک را به او بیاموزی (مدح فضائل و ذم رذائل) در نظر او صفات نیک (مثل صبر و شکر و توکل و رضا و صدق و…) را جلوه دار، و صفات بد (چون بخل و حسد و کبر و دزدی و…) را مذمت کنی پس؛ وقتی اول بار انجام داد ندیده بگیری و چنین وانمود کنی که کسی جرات نمی‌کند چنین کاری انجام دهد علی الخصوص اگر بخواهد پنهان کاری کند. اگر دوباره تکرار کرد در خفا آن را عتاب کنی و چنان به او بنمایی که اگر مردم بفهمند، پیش آن‌ها رسوا می‌شود و زیاد او را مورد عتاب قرار ندهی (تا عادی نشود) و نماز و روزه را به او آموزش دهی و وقتی صفات خوب را انجام داد او را تشویق کنی که تشویق بسیار بهتر از تنبیه اثر گذار است.

- موارد دیگر تشویق به عبادت و امیدوار کردن او به خداوند و خوار کردن دنیا نزد او و جلوه دادن آخرت برای او است که اگر این امور به جا رعایت شود بعد از بلوغ جزوی از اخیار و باقیات الصالحات برای والدین خواهد شد و اگر او را‌‌ رها کنی تا به هرزگی پرورش یابد و به بی‌شرمی و فحش و شکم پرستی معتاد شود
خبیث النفس و باعث رسوایی و عار والدین می‌گردد و خود در دنیا به سختی و نکبت و در آخرت گرفتار عذاب می‌شود (چرا که درون کودک هم صفات نیک هست هم صفات بد و هر کدام را که بیشتر پرورش دهیم بیشتر نشو و نما خواهد کرد) و والدین نیز در ثواب و عذاب او شریک خواهند بود لذا نباید از تربیت او غافل شد.

- در مورد تربیت دختر و پسر هردو باید در بسیاری از امور به یک صورت آموزش داده شوند مگر اموری که مربوط به تفاوت‌های ایشان است؛ مثلا به دختر پرده نشینی و حیا و عفاف و حجاب و به پسر غیوری و شجاعت و …

- بعد از آنکه تمام این امور به صورت صحیح و در طول دوره‌های معین به ترتیب رشد جسمی، ذهنی و روحی آموزش داده شد به کشف استعداد در او بپردازد و ببیند قابلیت و استعداد چه علم و صنعتی دارد و اسباب آموزش او را فراهم سازد و او را مشغول امری که در آن استعداد ندارد نکند تا عمر او ضایع نگردد.