آقای یکی یدونه- از قدیم که نه همین اواخر، گفته اند که آدم رو برق بگیره، جونگیره! یعنی آدم یه وقت فکر نکنه که «ای زمین بر قامت والا نگر/ زیر پای کیستی بالا نگر» مخصوصا اگر بخواد این قامت والا را به یک بچه نشان دهد. در فضای عمومی مشغول گذر بودیم که در آن فضا همه مرد بودند. پسر بچه ای حدودا سه ساله پدرش را گم کرده بود. چیزی نمی گفت و فقط گریه می کرد. یه بخش ماجرا این بود که کسی از میان آن همه مرد اصلا بلد نبود با این بچه حرف بزند چه رسد به آن که او را آرام کند. اما بخش فاجعه آمیز ماجرا آن بود که شخصی هیکل مند! و جوان، از میان جمع آمد جلو و شروع به گفتگو که چه عرض کنم، نصیحت به بچه بیچاره کرد. طرف با صدای بلند به پسربچه سه ساله می گفت: «مگه نگفتم یه جا وایسا تا پیدات کنن؟» و بعد از لحظاتی دوباره با صدای بلند تر گفت: «اِاِاِ باز داره راه میره! مگه نگفتم وایسا!» تصوری که آن کودک از آن بزرگ! کرد در تخصص من نیست و روانشناسی لازم دارد، اما آن چه من دیدم گریه شدیدتر کودک سه ساله بود. ولی خوب شما به خودتان نگیرید!