هر سال محرم که می رسد در جای جای شهر پرچم های عزای حسینی برافراشته می شود و با وجود تبلیغات روزافزون دشمنان نه تنها از شور و هیجان این مجالس کاسته نشده بلکه سال به سال بر تعداد آنها نیز افزوده می شود.

حتی مشکلات اقتصادی و مشغله های گوناگون عصر حاضر نیز که گریبانگیر همه مردم دنیا شده، نیز نتوانسته ذره ای از محبت و شوق حضور عاشقان اباعبدالله الحسین (ع) بکاهد. اینجاست که عمق کلام بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی بر ما روشن می شود که: «این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است.» کیست که نداند انقلاب ما نیز از برکات قیام سیدالشهداء (ع) و الگوبرداری از همان حرکت عظیم بوده است. و آنچه موجب اتصال ما با کاروان سال 61 هجری می شود همین اشک ها و مجالس و هیئات حسینی است.

البته مناسب است که مجالس ما با روشنگری و هدایتگری همراه باشد و بر معرفت مستمعین نسبت به اهداف قیام حضرت بیفزاید.

باید بدانیم برای چه می گرییم؟ بر چه می گرییم؟ چه هدفی را از این اشک و آه ها دنبال می کنیم؟ و از این ها مهمتر باید شکل مجالسمان مطابق آن دستوراتی باشد که از سوی ائمه علیهم السلام به ما رسیده است.

رهبر معظم انقلاب نیز بارها نسبت به این نکات تاکید فرموده اند. اینکه مجالس حسینی باید عاطفه ما را نسبت به خاندان عصمت و طهارت صلوات الله علیهم بیشتر کند.

اینکه باید مجالس ما دید روشن و واضحی به مستمع بدهد. باید نسبت به معارف دین، هم ایجاد معرفت و هم ایجاد ایمان کند. باید نسبت به اصل حادثه عاشورا، معرفت روشنتر و واضحتری پیدا کنند. و به طور کلی در مراسم عزاداری، بایستی به روح آن واقعه توجه نمود.

لذا سعی ما بر این است که در طی چند یادداشت و گفتگو به پاسخ برخی از سؤالات فوق برسیم و بتوانیم تا حدودی بر معرفتمان نسبت به اصل واقعه عاشورا، علت بکاء بر حضرت و فلسفه تشکیل مجالس حسینی بیفزاییم.