در باور مرحوم عسگر اولادی رفع مشکل مردم با حضو در کنارآنان یک اصل بود با توجه به اینکه انسانیت افراد در ابراز عواطف و فداکاری نسبت به همنوع بروز می کند و اگر فرد از این حوزه خارج شود اقدامات وی در دایره تنازع بقا قرار گرفته و به سمت تامین و حفظ منافع شخصی پیش می رود باید بگوییم که مرحوم عسگر اولادی در طول عمر با برکت خود در تمام عرصه هایی که حضور داشتند از تمایل به تنازع بقا و توجه به خود فاصله داشتند و در رسیدگی به حال مردم بالاخص محرومین پیشتاز بودند.
در این خصوص گفتگوی خبرنگار شما با حسین انواری عضو شورای مرکزی حزب موتلفه اسلامی مدیر سابق کمیته امداد امام خمینی(ره) را می خوانید:
وجوه بارز شخصیتی مرحوم حبیب الله عسگراولادی از دیدگاه شما چه بود؟ 
ویژگی بارزی که به لحاظ فردی ایشان را در اوج قرار می داد حریص بودن در سبقت بر خیرات با اشتیاقی وصف ناپذیر درفکر و عمل ایشان بدور از افراط و تفریط بود، همچنان که در خط اعتدال مدافع حریم ولایت و امانت داری شایسته برای نظام و مردم بودند و هر آنچه را به ایشان سپرده شده بود تا زمان ارتحال نه تنها ضایع نکردند بلکه ارزش افزوده ای هم به آن افزودند و به تکلیف خود درخدمتگذاری به مردم به درستی عمل نموده و با بصیرتی که داشتند با مواضع شفاف و نقدهای مصلحانه از مسائل داخلی و خارجی برای ایجاد همدلی و وحدت بین نیروها درکشور تا اواخر حیات در راستای تحقق اهداف انقلاب تلاش نمودند.
وی در مواجهه با سختی و مشکلات بخصوص در خدمت به مردم چگونه رفتار می نمود؟
از آنجا که ایشان مانوس با قرآن بودند و تامل درقرآن را مقدمه تفکر و تدبر می دانستند و به نظر من دردهایشان را به قرآن عرضه کرده و از قرآن طلب شفاعت می نمودند، در سختی و گرفتاری همانگونه رفتار می نمودند که درخوشی و راحتی چون نعمت و بلا را امتحان خدا برای تمیز نیکوکار از بدکار و سختی را هشداری برای انسان خفته می دیدند که عزم و اراده افراد را تحریک می کند لذا از سختی استقبال می کردند، کما اینکه به یاد دارم می گفتند:« زمانی که زندان بودم بسیار فکر می کردم که خدا ما را برای چه می سازد و چرا به زندان آورده است » در امور دنیا هم ساده زیست بودند و دنیا را محل گذر می دانستند و شکیبایی آگاهانه در فراز و نشیب های زندگی بخصوص در بهم ریختگی فضای سیاسی کشور در دوره های مختلف داشتند که عامل ثبات فکر و استحکام ایشان در مسیر پیش رو بخصوص حرکت های جهادی و انقلابی شان در خدمت به مردم و انجام درست وظیفه شده بود که به وقت تنگنا و سختی به هم نمی ریختند و با دور اندیشی و عاقبت نگری که در سیر مبارزاتی از دوره جوانی بدست آورده بودند فراتر از زمان حال را دیده و تصمیم می گرفتند و حرکت می کردند انهم با روحیه ای بانشاط و ثبات قدم و همسو با فرامین حضرت امام (ره) و مقام معظم رهبری.
چقدر ایشان دغدغه محرومان را داشتند و چطور با مردم برخورد می کردند؟
مرحوم عسگر اولادی از تمایل به تنازع بقا و توجه به خود فاصله داشت و با سبقتی که در خیرات می گرفت و رفتارهای سرشار از محبت و ایثار نسبت به همنوع بوضوح انسانیت و میزان دغدغه خود در رفع مشکلات مردم را بروز می داد بخصوص که برای کرامت و عزت انسانی افراد احترام فوق العاده ای هم قائل بود و مهربانانه با مردم رفتار می کرد وسایرین را هم به رفتار محترمانه با مردم فرا می خواند، ایشان نامه ها و درخواست هایی که به وی داده می شد و حاجاتی را که مردم در آنها مطرح می کردند به عنوان امانت الهی تلقی می کرد نگاهی که متاسفانه امروز در نظام کارگزاری کنونی از آن محروم و بی بهره هستیم، نگاه وی به ارجاعات مردم این طور بود که حاجتمندی به درگاه الهی دعا کرده و دعایش مستجاب شده و خداوند گره گشایی از کار او و مشکل وی را به من حواله نموده و من باید برای رفع مشکل او تا حدی که در توان دارم تلاش کنم نوع نگاهی که بسیار مهم است که خداوند این فرد حاجتمند را فرستاده پیش من و من باید سر تا پا در خدمت وی باشم و دغدغه رفع حاجت او را داشته باشم و کار او را دنبال کنم لیکن با این باور عمیق سر از پا نمی شناخت تا مشکلات مردم رفع شود.
عملکرد و فعالیت های وی برای رفع مشکلات مردم چگونه بود؟
اقدامات مرحوم عسگر اولادی در خدمات رسانی به محرومین زبانزد بود، سفارش وی به ما این بود که ما باید محرومیت یابی کنیم یعنی ما باید برویم محرومین را پیدا کنیم نه اینکه محرومین بیایند سراغ ما و درخواست کمک کنند، لذا قرار ملاقات حضوری در روزهای تعطیل و خارج از ساعات اداری بالاخص در روزهای جمعه با کسانی که طلب کمک کرده بودند داشت ، افراد حاجتمند را دعوت می کرد و رو در رو با آنها صحبت می کرد تا مستقیما برای مشکل راه حل پیدا کنند و روند کار را دنبال می نمود و در نهایت هم با فرد متقاضی شخصا" تماس می گرفت که آیا مشکل برطرف شده یا نه، که اگر ما مردم را به عنوان ولی نعمت خود و خود را خدمتگذار مردم بدانیم باید اینطور به عنوان مسئول رفتار کرده و رسیدگی به مشکلات مردم کنیم و نه اینکه مردم را طلبکار بدانیم لذا ایشان این نگاه را به ما تعلیم می نمود که محرومین فرستاده خداوند هستند و ما مسئولیم مشکل آنان را برطرف کنیم.
