از آنجا که انسان موجودی است اجتماعی و اجتماع فرهنگ مدار است پس انسان موجودی است فرهنگی لذا سیاست باید برای خود، انسان را موجودی فرهنگی تعریف و آن را توجه ساختاری نماید. از راه آوردهای مدیریت فرهنگ، اجرایی شدن اصل امنیت اجتماعی است اینکه گفته شود دولت با اجبار فیزیکی و قوه قهریه محض می‌تواند امنیت اجتماعی را بطور کامل برقرار کند گفته‌ای نسنجیده و غیر کار‌شناسی است.
دولت می‌تواند با استفاده از اجبار فیزیکی، امنیت اجتماعی را بدون ملاحظه هیچ سازشی برقرار نماید و حقوق شهروندی را در صدر امور قرار دهد، اما صرف اعمال قانون و اجبار فیزیکی، امنیت اجتماعی را فقط در قلمرو محافظت شده تامین می‌کند و بیرون از آن قلمرو و حرکت از مرکز به حاشیه از شدت امنیت می‌کاهد. موقعیت‌هایی وجود دارد که نیروی تامین امنیت اجتماعی نمی‌تواند در آنجا حضوری به مانند مرکز داشته باشد، لذا در این راستا وظیفه دولت است که این امر را به جامعه آموزش بدهد که تامین امنیت اجتماعی از سوی دولت نباید نافی مسئولیت افراد در قبال توجه به امنیت خودشان شود و ضمن تامین امنیت اجتماعی، بصیرت، خردورزی و احتیاط را بسترسازی فرهنگی کند که در صورت عدم درونی شدن چنین مفاهیمی امنیت اجتماعی هرگز به شکل مطلوب جاری نخواهد شد.
طبق اثبات علمی روان‌شناسی بر‌تر، اگر دولت آموزش بصیرت وخردورزی ندهد، صرف تامین امنیت اجتماعی توسط دولت بدون مشارکت فرهنگ، باعث مرگ خردورزی و گسست در خانواده و پیامدهای سوء آن می‌شود که در طولانی مدت آثار ماندگاری بر نظام فرهنگی خواهد گذاشت که در نسل بعد به صورت پایدار و همراه با انتظارات نامعقول و تعریف نشده برای نظام حاکم در می‌آید. به عبارت دیگر بین نسل جدید و مدیریت تعریف شده دولت شکلی از بیگانگی ایجاد می‌شود. به عنوان نمونه بی‌بند و باری حاکم بر جوامع سکولار نتیجه واگذاری امنیت به دولت بدون نگرش فرهنگی است.
*دبیر گروه جامعه