و درود خدا بر او ، فرمود: آن کس که در عیب خود بنگرد از عیب جویى دیگران باز ماند و کسى که به روزى خدا خشنود باشد بر آنچه از دست رود اندوهگین نباشد، و کسى که شمشیر ستم بر کشد با آن کشته شود و آن‌کس که در کارها خود را به رنج اندازد خود را هلاک سازد  و هرکس خود را در گردابهاى بلا افکند غرق گردد، و هر کس به جاهاى بدنام قدم گذاشت متهم گردید.
و کسى که زیاد سخن مى گوید: زیاد هم اشتباه دارد و هرکس که بسیار اشتباه کرد، شرم وحیاء او اندک است  و آن که شرم او اندک ، پرهیزکارى او نیز اندک خواهد بود و کسى که پرهیزکارى او اندک است دلش مرده و آن که دلش مرده باشد، در آتش جهنم سقوط خواهد کرد و آن‌کس که زشتى هاى مردم را بنگرد و آن را زشت بشمارد سپس همان زشتى ها را مرتکب شود، پس او احمق واقعى است. قناعت ، مالى است که پایان نیابد و آن کس که فراوان به یاد مرگ باشد در دنیا به اندک چیزى خشنود است و هرکس بداند که گفتار او نیز از اعمال او به حساب مى آید جز به ضرورت سخن نگوید.

حکمت 349