پیرامون موفقیت‌های اخیر والیبال و پیروزی‌های غرورآفرین برابر تیم ملی آمریکا به اندازه کافی قلم‌فرسایی شده است، اما شاید کمتر کسی به این نکته پرداخته باشد که استفاده تبلیغاتی از ورزش ولو در عالم سیاست جایگاه مهمی در دنیا دارد. حضور «داگلاس پیتر» رئیس فدراسیون والیبال آمریکا در ایران بر خلاف تصورات اولیه امتیازات خاصی را برای ایران به‌دنبال داشت.
رئیس فدراسیون والیبال آمریکا نه‌تنها ایران را یکی از قدرت‌های برتر جهان خواند، بلکه تا می‌توانست از برخورد گرم و مهمان‌نوازی ایرانیان تعریف کرد. کار به جایی رسید که بازیکنان سرشناس تیم ملی آمریکا در سالن 12 هزار نفری آزادی و قبل از بازی با ایران هنگام گرم‌کردن لب به آب و نوشیدنی نزدند. والیبالیست‌های آمریکایی به احترام اعتقادات دینی ما تا لحظه پخش اذان از سالن از خوردن و آشامیدن خودداری کردند که در نوع خود بسیار تامل برانگیز بود.
آنچه این مطلب را به درازا می‌کشاند پتانسیل ورزش و والیبال است. در سفری که کاروان تیم ملی آمریکا از ایران داشت با یک برنامه‌ریزی خوب از سوی فدراسیون والیبال کاری کردیم که دیدگاه آنها نسبت‌به کشور و مردم ایران ارتقاء پیدا کند.
البته دنیا دارد روی این مسئله کار می‌کند که ایران را ناامن و غیرطبیعی جلوه دهد. بنگاه‌های تبلیغاتی غرب روی این برنامه کار می‌کنند تا کشورمان را در محافل بین‌المللی زیرسوال ببرد و حالا لیگ جهانی والیبال فرصتی خوب برای ما فراهم ساخت تا فرهنگ‌مان را به دنیا نشان بدهیم. پس 2 مسابقه والیبال مفیدتر از ده‌ها اجلاس و جشنواره است تا چنین تصویر روشن و دلنشین از مهمان‌نوازی مردم‌مان و امنیت کشورمان ترسیم شود.
مسابقات ورزشی تنها محل یک رقابت خالی نیست. خودمان را گول نزنیم. سایر کشورها بیشترین بهره‌برداری را از این ابزار محبوب داشته و دارند. طبیعی است اگر ما خوب بتوانیم از این ابزار استفاده کنیم بیشتر در معرض نگاه سایرین قرار می‌گیریم و تبلیغات سیاسی و منفی هم بی‌ثمر خواهد شد.
