می‌توان امیدوار بود که رایزنی با مسئولان علاقه‌مند به فوبتال و والیبال کشورمان بتواند گره کور فعلی را باز کرده نگرانی اهالی ورزش بابت خداحافظی احتمالی کارلوس کی روش و خولیوولاسکو با ورزش ایران را مرتفع سازد.
مهدی یکتا - به دنبال بالا رفتن نرخ دلار، بحران اقتصادی به ورزش هم رسیده است. هم اکنون بیش از 30 مربی خارجی در رده‌های مختلف ملی رشته‌های ورزشی مشغول به فعالیت هستند که گرانی دلار آینده همکاری با آنان را دچار چالشی جدی کرده است!
طبق محاسبات صورت گرفته پیش از گرانی دلار در ازای بیش از 30 مربی خارجی، ماهیانه حدود 300 هزار دلار هزینه می‌شد که مبلغی معادل حدود 500 میلیون تومان در ماه بود. پس از گرانی بی رویه و لجام گسیخته دلار در کشورمان حقوق ماهیانه مربیان خارجی شاغل در فدراسیون‌های ورزشی رقمی بالغ بر یک میلیارد تومان را شامل شده که تبعات فراوانی در پی داشته است. از آنجایی که بودجه فدراسیون‌ها محدود است و مسئولان بر اساس این بودجه با مربیان خارجی خود قرارداد بسته‌اند و با عنایت به اینکه فکرش را هم نمی‌کردند دلار به این شکل گران شود و نرخ آن سیر صعودی داشته باشد دستمزدمربیان خارجی از بودجه فدراسیون فراتر رفته است!
بر همین اساس مسئولین فدراسیون‌های مختلف از طریق کمیته ملی المپیک نامه‌نگاری‌های بسیاری با بانک مرکزی انجام دادند که جواب همه آنها یکی بود: «ورزش در اولویت بانک مرکزی برای دریافت ارز دولتی نیست!»
البته بانک مرکزی نیز دلایل موجهی داشت. بنابر این سه راه بیشتر برای فدراسیون‌های ورزشی باقی نمانده است:
1- به طریقی قانونی قرارداد مربیان خارجی خود را فسخ کنند.
2- با مربیان خارجی به شکلی کنار بیایند و سازش کنند که آنها مبلغی پایین‌تر از رقم قرارداد دلاری خود دریافت کنند.
3- تعداد مربیان خارجی خود را تعدیل کنند.
بنابر اخبار واصله فدراسیون‌های قایقرانی، دوومیدانی، شطرنج و چند فدراسیون دیگر گزینه‌های 1و2 را برگزیدند و فدراسیون شمشیربازی نیز ترجیح داد سه مربی خارجی خود را به یک مربی تقلیل دهد!
از طرفی فدراسیون فوتبال که همواره بیشترین بودجه را داشته نیز برای پرداخت قرارداد «کرالوس کی روش» به مشکل برخورده و شنیده می‌شود شرایط فدراسیون والیبال نیز برای تمدید قرارداد «خولیوولاسکو» وخیم شده است!
حتی شنیده می‌شود سرنوشت کارلوس کی روش نیز بستگی به نتیجه بازی حساس ایران و ازبکستان در روز چهارشنبه 24 آبان ماه جاری دارد و...
از طرفی دیگر مشکلات ارزی و کمبودها باعث شده تا فدراسیون فوتبال بر خلاف گذشته رغبتی به اعزام خبرنگار، عکاس و مشوق همراه تیم‌های ملی نداشته باشد کما این که تیم ملی فوتسال و تیم ملی جوانان در سفر به تایلند و امارات بدون خبرنگار، عکاس و مشوق راهی مسابقات شدند!
پرسش اصلی اینجاست؛ حال باید چه کرد!؟ محدودیت ارز به معنای تعطیلی ورزش نیست. باید چاره اندیشی کرد و به «اقتصاد مقاومتی» در ورزش روی بیاوریم.
این درست که با بحران دلار شرایط بسیار سختی بر اوضاع و احوال ورزش ایران حاکم شده است اما این مسأله فقط مختص ورزش نیست. اگر چه احتمال خداحافظی با مربیان شایسته‌ای چون کارلوس کی روش و خولیو ولاسکو می‌تواند اسباب نگرانی تمامی دلسوزان ورزش را فراهم سازند، منتهای مراتب فراموش نباید کرد که مربیان ایرانی هم شایستگی‌های فراوانی دارند.
تکراری نویسی است اگر بگوییم هر چهار مدال طلای ایران در مسابقات المپیک لندن حاصل تلاش محمدبنا و کوروش باقری دو مربی شایسته ایرانی بود اما می‌توان گفت شاید این بحران فرصت بسیار مناسبی برای سایر مربیان ایرانی باشد تا خودی نشان بدهند و از زیرسایه بلند مربیان خارجی خارج شوند.
هر چند می‌توان امیدوار بود که رایزنی با مسئولان علاقه‌مند به فوبتال و والیبال کشورمان بتواند گره کور فعلی را باز کرده نگرانی اهالی ورزش بابت خداحافظی احتمالی کارلوس کی روش و خولیوولاسکو با ورزش ایران را مرتفع سازد.
طبق محاسبات صورت گرفته پیش از گرانی دلار در ازای بیش از 30 مربی خارجی، ماهیانه حدود 300 هزار دلار هزینه می‌شد که مبلغی معادل حدود 500 میلیون تومان در ماه بود. پس از گرانی بی رویه و لجام گسیخته دلار در کشورمان حقوق ماهیانه مربیان خارجی شاغل در فدراسیون‌های ورزشی رقمی بالغ بر یک میلیارد تومان را شامل شده که تبعات فراوانی در پی داشته است. از آنجایی که بودجه فدراسیون‌ها محدود است و مسئولان بر اساس این بودجه با مربیان خارجی خود قرارداد بسته‌اند و با عنایت به اینکه فکرش را هم نمی‌کردند دلار به این شکل گران شود و نرخ آن سیر صعودی داشته باشد دستمزدمربیان خارجی از بودجه فدراسیون فراتر رفته است!
بر همین اساس مسئولین فدراسیون‌های مختلف از طریق کمیته ملی المپیک نامه‌نگاری‌های بسیاری با بانک مرکزی انجام دادند که جواب همه آنها یکی بود: «ورزش در اولویت بانک مرکزی برای دریافت ارز دولتی نیست!»
البته بانک مرکزی نیز دلایل موجهی داشت. بنابر این سه راه بیشتر برای فدراسیون‌های ورزشی باقی نمانده است:
1- به طریقی قانونی قرارداد مربیان خارجی خود را فسخ کنند.
2- با مربیان خارجی به شکلی کنار بیایند و سازش کنند که آنها مبلغی پایین‌تر از رقم قرارداد دلاری خود دریافت کنند.
3- تعداد مربیان خارجی خود را تعدیل کنند.
بنابر اخبار واصله فدراسیون‌های قایقرانی، دوومیدانی، شطرنج و چند فدراسیون دیگر گزینه‌های 1و2 را برگزیدند و فدراسیون شمشیربازی نیز ترجیح داد سه مربی خارجی خود را به یک مربی تقلیل دهد!
از طرفی فدراسیون فوتبال که همواره بیشترین بودجه را داشته نیز برای پرداخت قرارداد «کرالوس کی روش» به مشکل برخورده و شنیده می‌شود شرایط فدراسیون والیبال نیز برای تمدید قرارداد «خولیوولاسکو» وخیم شده است!
حتی شنیده می‌شود سرنوشت کارلوس کی روش نیز بستگی به نتیجه بازی حساس ایران و ازبکستان در روز چهارشنبه 24 آبان ماه جاری دارد و...
از طرفی دیگر مشکلات ارزی و کمبودها باعث شده تا فدراسیون فوتبال بر خلاف گذشته رغبتی به اعزام خبرنگار، عکاس و مشوق همراه تیم‌های ملی نداشته باشد کما این که تیم ملی فوتسال و تیم ملی جوانان در سفر به تایلند و امارات بدون خبرنگار، عکاس و مشوق راهی مسابقات شدند!
پرسش اصلی اینجاست؛ حال باید چه کرد!؟ محدودیت ارز به معنای تعطیلی ورزش نیست. باید چاره اندیشی کرد و به «اقتصاد مقاومتی» در ورزش روی بیاوریم.
این درست که با بحران دلار شرایط بسیار سختی بر اوضاع و احوال ورزش ایران حاکم شده است اما این مسأله فقط مختص ورزش نیست. اگر چه احتمال خداحافظی با مربیان شایسته‌ای چون کارلوس کی روش و خولیو ولاسکو می‌تواند اسباب نگرانی تمامی دلسوزان ورزش را فراهم سازند، منتهای مراتب فراموش نباید کرد که مربیان ایرانی هم شایستگی‌های فراوانی دارند.
تکراری نویسی است اگر بگوییم هر چهار مدال طلای ایران در مسابقات المپیک لندن حاصل تلاش محمدبنا و کوروش باقری دو مربی شایسته ایرانی بود اما می‌توان گفت شاید این بحران فرصت بسیار مناسبی برای سایر مربیان ایرانی باشد تا خودی نشان بدهند و از زیرسایه بلند مربیان خارجی خارج شوند.
هر چند می‌توان امیدوار بود که رایزنی با مسئولان علاقه‌مند به فوبتال و والیبال کشورمان بتواند گره کور فعلی را باز کرده نگرانی اهالی ورزش بابت خداحافظی احتمالی کارلوس کی روش و خولیوولاسکو با ورزش ایران را مرتفع سازد.
