صرف‌نظر از بردها و باخت‌ها که امری طبیعی در ورزش به‌شمار می‌رود، لازم است به این پرسش پاسخ درستی داد که آیا در ورزش از نظر فرهنگی و اخلاقی قدم‌های اساسی برداشته‌ایم یا نه؟
برای پاسخ به این سؤال باید برخی از اتفاقات ناگوار ورزش را مرور کنیم، در همین یک‌سال اخیر به‌رغم آن که بعضی رشته‌ها در صحنه‌های جهانی و المپیکی موفقیت‌های شگرفی به‌دست‌آورده و سرود جمهوری اسلامی را در سالن‌های مسابقات طنین‌انداز کرده‌اند، اما در بعد اخلاق هنوز با آرمان‌های انقلاب اسلامی فاصله آشکار داریم.
از پایین کشیدن داور والیبال از سکوی قضاوت بگیرید تا بیرون کشیدن تیم در مسابقات بسکتبال و بی‌اخلاقی‌های مختلف در کشتی، فوتبال و... همه و همه نشان دهنده کمبودهای فرهنگی در عرصه ورزش ماست. گرچه حرکات و نابهنجاری‌هایی که در میدان ورزش اتفاق می‌افتد، تا حد زیادی طبیعی و اجتناب‌ناپذیر است و در همه‌جای جهان هم کم و بیش اتفاق می‌افتد.
عده‌ای از صاحب‌نظران معتقدند نیاز اصلی ورزش کشورمان در شرایطی کنونی، مسائل فرهنگی واخلاقی است و ورزش ما از فقدان آن بسیار رنج می‌برد.
همین گروه بر این باورند مشکل اخلاقی در ورزش به قدری بنیادی و جدی است که می‌تواند به نابودی رشته‌های مدال‌آور نیز منجر شود.
به نظر می‌رسد ورزش ما اگر می‌خواهد مانع توسعه ناهنجاری‌های ورزشکاران، مربیان، مدیران و حتی تماشاگران خود شود باید طرحی نو دراندازد و فکری عاجل کند.
استفاده تکراری و ملال‌آور از واژه فرهنگی بر سردر باشگاه‌های ورزشی هیچ افق جدیدی را به روی ورزش ما باز نخواهد کرد و برای رسیدن به این مقصود باید در نحوه مدیریت این باشگاه‌ها تغییراتی اساسی ایجاد شود.
سال‌هاست مدیران تکراری با رفتارهای تکراری‌تر در رأس امور قرار می‌گیرند بدون آنکه طرح و برنامه‌ای برای بهبود اخلاق و مسائل فرهنگی داشته باشند و به صرف شعارهای پُر رنگ و لعاب و مصاحبه‌های هیجان‌انگیز بر مسند کار می‌نشینند.
در واقع باید بگوییم پیش‌نیاز اصلی برای قرار گرفتن ورزش در مسیر درست و اصولی مسائل فرهنگی و روی کار آمدن افراد توانمند و اخلاق‌مدار است و در غیر این صورت 34 سال دیگر هم مشکلات فرهنگی مرتفع نخواهد شد. باور کنید! تا این کارها و مقدمات صورت نگیرد، هرگونه توقع و انتظار برای بهبود شرایط فرهنگی از این ورزش غیرمنطقی خواهد بود.
