«لَقَدْ کُنْتُ أَنْظُرُ إِلَیْهَا فَتَنْکَشِفُ عَنِّی الْهُمُومُ وَ الْأَحْزَان؛ به او نگاه می کردم و با نگاه کردنم به او تمام غم و اندوه های دلم برطرف می شد.» (بحار الانوار،، ج‏43، ص‏134)

حضرت فاطمه (س) نیز در آخرین لحظات زندگی صادقانه اظهار داشت: «ای عموزاده! هیچ گاه دروغ و خیانتی در زندگی از من ندیدی و از وقتی که با من زندگی مشترک آغاز نمودی، هرگز با دستورهایت مخالفت نکردم.»

امیرالمومنین (ع) هم در پاسخ فرمود: «پناه بر خدا! تو نسبت به خدا داناتر، نیکوتر، پرهیزگارتر، بزرگوارتر و هراسناک تر از آنی که بخواهم درباره مخالفت با خود، تو را سرزنش و توبیخ کنم.») بحار الانوار، ج‏43، ص‏191)