هرچقدر بابت مدال‌های طلای بهداد سلیمی، حمید سوریان، امید نوروزی و قاسم رضایی و حتی نقره احسان حدادی به خود بالیدیم، به همان نسبت هم به دلیل پاره‌ای حواشی زشت و بی‌اخلاقی‌های مشهود متأثر شدیم.
متأسفانه به نظر می‌رسد بزرگترین کمبود و نیاز فعلی ورزش ما در این موقعیت همین موضوع اخلاق است.
آنچه امروز در ورزش ما اتفاق می‌افتد برخلاف شعارهای زیبا، زیرپا گذاشتن ارزش‌های اخلاقی برای رسیدن به نتیجه مطلوب است. این رفتارها از روی سکوها شروع و به داخل میدان و مربیان و مدیران تیم‌ها کشیده می‌شود!
شاید دلیل اصلی این بداخلاقی‌ها به اخلاق حاکم بر ورزش ربط پیدا کند که حاصل استفاده از افراد غیرورزشی در رأس امور باشد؛ کسانی که از هیچ تلاشی برای رسیدن به نتیجه و پیروزی فروگذار نیستند و متأسفانه این رفتارها را برای خود ارزش می‌دانند.
وقتی تماشاگران می‌بینند که به جای رقابت سالم می‌توان با هیاهو و سروصدا به نتیجه رسید، آنگاه شاهد اتفاقاتی هستیم که زبان قلم از بازگو کردن آن عاجز است.
در چنین شرایطی دیگر نمی‌توان به جملات تکراری، کلیشه‌ای و بعضاً خسته کننده برخی رسانه‌های مکتوب و غیرمکتوب دلخوش کرد و انتظار برخورد سالم، اخلاقی و جوانمردانه را در مسابقات فوتبال داشت.
شاید برخی‌ها با خواندن این مطلب بر ما خرده بگیرند که به‌هر‌حال سال 91 سال موفقیت ورزش ایران بود و کارنامه قابل قبولی هم از المپیک لندن گرفتیم و نباید خیلی مته به خشخاش گذاشت. خدمت این دسته از دوستان باید عرض کنیم هدف اولیه ورزش به ویژه در کشور اسلامی ایران جوانمردی و فقط ارزش‌های اخلاقی است. ما باید بتوانیم اول پهلوان بسازیم و سپس به دنبال قهرمان‌پروری باشیم و برای رسیدن به این هدف باید مدیرانی ارزشی و ورزشی (توأمان) را به‌کار گرفت؛ مدیرانی نظیر دکتر دادکان، امیررضا خادم، رسول خادم، علیرضا دبیر، هادی ساعی و... که می‌توانند وضع موجود را اصلاح کنند و اجازه ندهند ورزش ایران بیش از این غرق درحاشیه و بی‌اخلاقی شود. امید است سال 92 سال کامیابی ورزشی ایران توأم با حفظ ارزش‌های اخلاقی باشد.
