بدیهی است این نسل بعد از المپیک 2016 ریو کنار می‌رود و باید نفرات جدیدی جانشین آنها شوند.
پس از اتمام مسابقات انتخابی المپیک که منجر به صعود ایران به این رقابت‌ها آن هم بعد از 52 سال شد قابل پیش‌بینی بود تیم ملی کشورمان در لیگ جهانی موفق نشود، تنها چند روز بعد از اتمام این رقابت‌ها در ژاپن، تیم ملی ایران پس از پروازی 29 ساعته راهی برزیل شد تا در لیگ جهانی به میدان برود!
شاگردان «لوزانو» 3 بر صفر به برزیل باختند و درادامه هم نتیجه را 3 بر یک به آمریکا واگذار کردند و به سختی و با حساب 3 بر 2 از سد آرژانتین گذشتند تا اهالی فوتبال ایران را در فکر فرو ببرند!
بی تعارف اگر به جای برخی نفرات خسته تیم ملی جوانان بیشتری همچون محمد جواد معنوی‌نژاد را به برزیل و صربستان می‌بردیم چه اتفاقی می‌افتاد؟
آیا جوان‌ترها قادر نبودند به برزیل 3 بر صفر ببازند!؟ پاسخ مشخص است. جامعه ورزش و هواداران این رشته نگران آینده والیبال ایران هستند. نسل طلایی والیبال به جبر زمان باید کنار برود و بهتر بود فدراسیون والیبال به «رائول لوزانو» یادآوری می‌کرد از جوان‌ترها در لیگ جهانی استفاده کند.
المپیک اولویت والیبال ایران است و در آن شکی نیست؛ اما لیگ جهانی با توجه به نزدیکی با رقابت‌های ریو، آن قدر حائز اهمیت نیست، ما می‌توانستیم چند جوان با استعداد را به تیم تزریق کنیم که پس از المپیک 2016 ریو اتوماتیک‌وار جای با تجربه‌ها را بگیرند. به عبارت ساده‌تر مهم‌ترین تلاش فدراسیون باید برای کشف استعدادها باشد و کوچک‌ترین اهمال در این راستا می‌تواند آینده والیبال ایران را به مخاطره بیندازد. «سعید معروف» پاسور قابلی است و یکی از برترین‌های دنیا؛ اما باید به فکر امثال «محمد طاهرولای» هم بود. جوانانی که در صف انتظار مانده‌اند تا روزی در رده بزرگ‌سالان دیده شوند؛ اما به نظر می‌رسد والیبال هم به درد فوتبال دچار شده باشد. والیبال هم به فکر نتیجه‌گرایی افتاده در حالی که باید این مرحله را پشت سرگذاشته باشد. این در حالی است که فدراسیون و لوزانو باید به فکر المپیک باشند و در کنار آن با استفاده از جوان‌ترها جلوی رشد و توقف والیبال ایران را نگیرند. از ما گفتن بود!
