دانیال فدایی - قطار لیگ یازدهم نیم فصل اول را با قهرمانی سپاهان پشت سرگذاشت. نیم فصلی که مثل تمام ادوار گذشته دارای فراز و نشیبها و نکات تاریک و روشن فراوانی بود. اما  اگر بخواهیم این لیگ را واقعبینانه بررسی کنیم.6 پرسش پیش روی لیگ برتر ما خواهد بود که به ترتیب عبارتند از:
1- آیا برنامهریزی و برگزاری لیگ برتر بهتر و منظمتر شده است؟
2- آیا لیگ برتر به لحاظ امکانات و تأسیسات در حال پیشرفت است؟
3- جنبههای اقتصادی و درآمدزایی لیگ با توجه به هزینهها معقول بوده است؟
4- آیا استقبال تماشاگران در حال افزایش است؟
5- فوتبال ملی ما چقدر از لیگ برتر سود میبرد؟
6- کیفیت فنی لیگ برتر در حال پیشرفت است؟
واقعیت امر این است که لیگ برتر ما چندان نمیتواند از این آزمون با 6 پرسش سربلند بیرون بیاید.
اگر خاطرتان باشد، استارت لیگ حرفهای فوتبال کشور از سال 1380 زده شد.  وقتی اولین دوره مسابقات با قهرمانی پرسپولیس به پایان رسید برخی منتقدان از جمله زنده یاد «ناصر حجازی» گفت: فقط اسم این لیگ حرفهای است و شماره بازیکنان تبدیل به شماره لاتین شده، و گرنه هیچ نشانی از یک لیگ حرفهای واقعی دیده نمیشود!»
این انتقادات واکنش مسئولان وقت فدراسیون فوتبال را به دنبال داشت که به درستی اعتقاد داشتند این طفل – بخوانید لیگ حرفهای – تازه متولد شده  و نمیتوان توقع داشت این نوزاد در یک سالگی بتواند روی پای خودش بایستد و حرفی برای گفتن داشته باشد. فدراسیون نشینان آن دوران اعتقاد داشتند که باید به این طفل زمان داد که بزرگ شود و ...
اما حالا که این طفل 12 سال شده باید پرسید: «آیا این کودک 12 ساله الان میتواند روی پای خودش بایستد یا حرفی برای گفتن داشته باشد؟» بی تردید جواب این پرسش نیز منفی است. لیگ برتر فوتبال ما هر سال سیر نزولی طی میکند و یکی از نشانههای اصلی آن افت تیم ملی و ناکامیهای مطلق بزرگسالان است. فراموش نباید کرد پیش نیاز یک تیم ملی قوی و قدرتمند داشتن لیگی پویاست و امیدواریم مسئولین، دست اندرکاران، مدیران، مربیان و بازیکنان ما نیز این نکته مهم را به یاد داشته باشند.