ملیحه اسماعیل زاده- بدون تردید و به جرأت می‌توان گفت خاصیت همه گروه‌های تروریستی که از زنان برای رسیدن به اهداف سراسر خشونت خود استفاده می‌کنند، در یک فصل مشترک خلاصه می‌شود و می‌توان بنا به ادعای همه آنهایی که دستی بر ماشه این سلاح مرگبار دارند، گفت که بهره‌کشی و سوء استفاده از زنان، جزو لاینفک گروه‌های تروریستی ضد اجتماعی که نیروهایشان را به زندگی مخفی، زیرزمینی و ضدخانوادگی ترغیب می‌کنند. این گروه‌ها در سرتاسر جهان پراکنده‌اند؛ از آفریقا تا آمریکای مرکزی و خاورمیانه، فارک، ببرهای تامیل، پ.ک.ک، پژاک، مجاهدین خلق یا کومله و... بدون استثنا و با شعار تساوی حقوق زن با مرد، زنان را به بردگانی تبدیل می‌کنند که تاریخ مصرفشان تا زمانی است که گروهک تروریستی به هدف یا آرزوهای بلندپروازانه‌اش برسد.

در حقیقت گروه‌های تروریستی نظیر پ.ک. ک از طریق استفاده از جهالت دختران و زنانی که به آنها می‌پیوندند، آنان را برای کارهای دشوار تربیت کرده و سربزنگاه از نیروی آنها استفاده گوناگون و غیرانسانی می‌کنند؛ به طوری‌که در دو گروهک تروریستی پ.ک.ک و پژاک ادعا می کنند که اعضای آنان نباید ازدواج کنند. این درحالی است که یکی از شعارهای اصلی این فرقه توجه خاص به حقوق زنان و احترام به آن است، اما در عمل مانند بسیاری از داعیه‌داران حقوق زنان چنین چیزی هرگز حقیقت خارجی پیدا نمی‌کند.

اما آنچه در این میان مهم است، ماهیت زن در این گروهای تروریستی است، ماهیت مشترکی که زن را در پشت پرده افکار متحجر آنها از طبیعی‌ترین حقوق انسانی محروم می‌کند، مشاهده رفتارهایی نظیر عدم اجازه ازدواج به دختران و زنان در پ.ک.ک، پژاک، مجاهدین خلق و سوء استفاده رهبران این فرقه‌ها از زنان در کنار رفتارهای نامتعارفی که گروه‌هایی نظیر داعش، القاعده و طالبان نسبت به زنان و دختران دارد، مبین این حقیقت است که همه این گروه‌ها با یک هدف و از یک آبشخور مشترک تغذیه می‌شوند، آبشخوری که نمی‌خواهد زنان به رشد و بلوغ فکری لازم برسند تا مبادا جامعه اسلامی درگیر در نزاع رشد و در نتیجه آرامش پیدا کند و تنها محصول مشترک تروریسم برای زنان، حضور چریک‌های زن غمگینی است که بعد از مدتی بنا به نظر دیده‌بان حقوق بشر دچار افسردگی و خودکشی در اثر بحران هویت می‌شوند.