«علیرضا منصوریان» مربی جوان نفت تهران این مسئله را یک بار دیگر به اثبات رساند و به همگان نشان داد، در ایران هم مربیان بادانش، خلاق و با قابلیت‌های فنی بالا حضور دارند که با حداقل امکانات می‌توانند در آسیا هم خود را نشان دهند. مربی جوان و کم ادعای نفت در نخستین حضور آسیایی این تیم در مرحله پلی‌آف با مشتی جوان که نشانه خروارها استعداد وطنی است، توانست تیم الجیش قطری با ستاره‌های چند میلیون دلاری برزیلی و کره‌ای و آفریقایی و ملی‌پوشان قطری همراه با یک مربی جهانی به نام «صبری لاموشی» مربی تیم ملی ساحل عاج در جام جهانی 2014 برزیل را مات کند و به خانه بفرستد.
در روزهایی که «علیرضا منصوریان» به‌عنوان سرمربی نفت تهران انتخاب شد، هیچ‌کس توانایی‌اش را ندید و در عوض چه قصه‌هایی که در باره‌اش نساختند! یکی روایت کرد که او از سوی فدراسیون فوتبال حمایت می‌شود و دیگری بحث رضایت با دبیر کلی‌اش را پیش کشید و خلاصه هرکس یه چیزی گفت! اما وقتی این مربی جوان با بازیکنان جوان‌تر و گمنام به عرش رسید کمتر کسی به دانش و توانایی‌های فنی او می‌پردازد!!
البته منصوریان هم نباید زیاد در موفقیت‌های امروز خود غرق شود؛ زیرا هنوز راهی طولانی پیش روی دارد. از هم گروهی با الشباب عربستان، العین امارات و پاختاکور ازبکستان در مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا بگیرید تا فینال جام حذفی و لیگ برتر ایران که نفت مدعی حداقل کسب دو جام است و نباید تمرکز مربیان این تیم از بین برود. چون نفت نشان داد که هر تیمی بدون حاشیه باشد، زودتر و راحت‌تر مزد زحمات خود را می‌گیرد.
از سوی دیگر بی‌انصافی است اگر از نقش مدیران نفت در انتخاب «علیرضا منصوریان» و البته داشتن برنامه برای استعدادهایی مثل علیرضا بیرانوند، مرتضی پورعلی گنجی، وحید امیری، ارسلان مطهری و... بی‌تفاوت گذشت.
امروز نفت تهران پروژه‌های پشتوانه‌سازی در رده پایه، استفاده حداکثری از امکانات موجود، اصلاح تشکیلات و اعتماد به مربیان جوان و مستعد ایرانی را آغاز کرده و می‌تواند از هر جهت الگوی مناسب برای سایر باشگاه‌های ایرانی باشد.
