تفاوت بسکتبال و والیبال ما هم در همین اظهارنظر فلسفی نهفته است. امروز که خواه ناخواه دو رویداد بزرگ و جهانی بسکتبال و والیبال همزمان شده، طبیعی است یکسری مقایسه‌ها صورت پذیرد و برخی منتقدان هم عملکرد شاگردان «بچیروویچ» را مورد نقد قرار دهند. اصلاً شاید شگفتی آفرینی والیبال توقعات ما ایرانیان را از رشته‌های تیمی و توپی بالا برده باشد، اما این هم چه اشکالی دارد؟
چرا همواره به جای شگفتی‌آفرینی و غول‌کشی باید پس از مسابقات مهم جهانی و المپیکی شنونده ده‌ها بهانه تراشی و دلایل غیرمنطقی باشیم؟ بی‌تعارف جام جهانی بسکتبال اسپانیا که جای تجربه‌اندوزی نیست. این میدان، میدان استفاده از تجارب قبلی و برآورده کردن خواست مردم و افکار عمومی است که متأسفانه به نظر می‌رسد دست‌اندرکاران فدراسیون بسکتبال به آن به عنوان دیداری تدارکاتی برای بازیهای آسیایی ۲۰۱۴ اینچئون نگاه می‌کنند و تا زمانی که این تفکر آسیایی بر مسئولان ما حاکم باشد انتظاری جز این ناکامی‌ها نمی‌توان داشت!
در واقع تفاوت اصلی والیبال و بسکتبال در همین تفکرات نهفته است. بسکتبالی که از ماه‌ها قبل می‌دانست باید در جام جهانی با اسپانیا، برزیل و صربستان مصاف بدهد، بدون هیچ برنامه‌ریزی و استراتژی مشخص پای به میدانی نهاد که فقط آبروداری کند!
بر خلاف بسکتبال، والیبال آگاهانه برنامه‌ریزی کرد و طوری جلو رفت که نه تنها در لیگ جهانی در جمع چهار تیم پایانی قرار بگیرد، بلکه در مسابقات جهانی هم شگفت‌آفرین باشد و از همین حالا طلای بازیهای آسیایی را هم برای خود کنار بگذارد. شاید برخی‌ها قیاس بسکتبال و والیبال را اصولی ندانند، اما واقعیت امر این است که هر دو رشته در زمانی تقریباً مشابه استارت زدند و استعدادیابی کردند و حتی فدراسیون «محمود مشحون» قدیمی‌تر از «محمدرضا داورزنی» است و باید موفقیتهای بیشتری را تجربه می‌کرد و دل به آسیا خوش نمی‌کرد!.متأسفانه به نظر می‌رسد بسکتبالیست‌های ایرانی حتی از لحاظ بدنی و آمادگی جسمانی هم به خوبی برای جام جهانی ساخته و پرداخته نشده‌اند و در طول مسابقات اسپانیا هم دیدیم که کوار‌تر به کوار‌تر بدن بچه‌ها افت کرد و انرژی ملی‌پوشان ایران تحلیل رفت. اگر چه این حرف ما شاید به مذاق برخی‌ها خوش نیاید اما بی‌تعارف بسکتبال به خون تازه‌ای نیاز دارد تا بیش از این از والیبال عقب نیفتد.
