امروز باید شاهد این مسئله باشیم که استرالیا، پرو، مالزی و حتی مصر و عراق و تایلند در کمیته‌های مختلف فدراسیون جهانی وزنه‌برداری صاحب کرسی و مقام باشند و ما در حسرت یکی از آنها بسوزیم و بسازیم! این در حالی است که اگر علی مرادی را به روسیه می‌بردیم، مسلم بدانید اتفاق خوشایندی برای ورزش ایران رقم می‌خورد. در حال حاضر ما نه از دیپلماسی فعال و مناسبی برای تصدی کرسی‌های بین‌المللی برخورداریم و نه اعتنایی به سرمایه‌های مدیریتی ارزشمند کشورمان می‌کنیم و کماکان تنگ نظری بر ورزش ما حاکم است و همین بخل و حسد اجازه نمی‌دهد، شایسته‌سالاری برقرار شود!
سعید سعیدزاده- این روزها و در پی ناکامی حسین رضازاده رئیس فدراسیون وزنه‌برداری کشورمان در انتخابات هیأت‌رئیسه فدراسیون وزنه‌برداری جهانی برخی از علاقه‌مندان و دست‌اندرکاران به ورزش این سؤال را مطرح می‌کنند که چرا قهرمانان نامی کشورمان هم از تصاحب کرسی‌های بین‌المللی عاجزند؟هنوز خاطره شکست امیررضا خادم، هادی ساعی، ابراهیم جوادی را فراموش نکرده بودیم که پای «حسین رضازاده» به انتخابات روسیه باز و همان ناکامی‌ها دوباره تکرار شد! اینکه به صرف اسمی پرآوازه داشتن در عالم ورزش نمی‌توان به کرسی‌های جهانی و قاره‌ای رسید و لازمه رسیدن به کرسی‌های بین‌المللی فاکتورهای دیگری مثل سوابق مدیریتی، حضور در نشست و همایش‌های بین‌المللی، ارتباطات مناسب و رایزنی ... و دیپلماسی فعال ورزشی نیز بسیار حائز اهمیت است. اما به اعتقاد ما ورزش کشورمان بیش از همه این موارد از بخل و حسد و تنگ نظری‌ها رنج می‌برد!روی سخن ما فقط با حسین رضازاده و مسئولین کنونی فدراسیون وزنه‌برداری نیست، بلکه آنچه این مطلب را به درازا می‌کشاند، بدعتی است که سالها در ورزش ما باب شده است.متأسفانه وقتی فدراسیونی دچار تغییر و تحول شد و رئیس جدیدی بر مسند کار می‌نشیند، بلافاصله دراولین اقدام فردی را که کرسی قاره‌ای و یا بین‌المللی دارد، حذف کرده و به جای شخص مورد نظر خود را معرفی می‌کند و معمولاً هم این فرد نمی‌تواند همان کرسی را حفظ کند! به عنوان مثال تصورش را بکنید، اگر حسین رضازاده به جای خود مدیر شناخته شده بین‌المللی چون «علی مرادی» رئیس سابق فدراسیون وزنه‌برداری و دبیرکل کنونی کنفدراسیون وزنه‌برداری آسیا را معرفی می‌کرد، دو فایده مهم برای وزنه‌برداری ایران داشت. اولاً بدون شک علی مرادی نایب رئیس اول و یا یکی از پنج نواب رئیس دیگر می‌شد ثانیاً در انتخابات جهانی این گونه شکست نمی‌خورد و ما می‌توانستیم از حق و حقوق وزنه‌برداری در میادین قاره‌ای و جهانی دفاع کنیم، اما... در کمال تأسف امروز باید شاهد این مسئله باشیم که استرالیا، پرو، مالزی و حتی مصر و عراق و تایلند در کمیته‌های مختلف فدراسیون جهانی وزنه‌برداری صاحب کرسی و مقام باشند و ما در حسرت یکی از آنها بسوزیم و بسازیم! این در حالی است که اگر علی مرادی را به روسیه می‌بردیم، مسلم بدانید اتفاق خوشایندی برای ورزش ایران رقم می‌خورد. در حال حاضر ما نه از دیپلماسی فعال و مناسبی برای تصدی کرسی‌های بین‌المللی برخورداریم و نه اعتنایی به سرمایه‌های مدیریتی ارزشمند کشورمان می‌کنیم و کماکان تنگ نظری بر ورزش ما حاکم است و همین بخل و حسد اجازه نمی‌دهد، شایسته‌سالاری برقرار شود!
