مهدی یکتا
همه چیز از کنفرانس مطبوعاتی پیش از دیدار حساس دو تیم تراکتورسازی تبریز و استقلال تهران آغاز شد. آنجایی که پرویز مظلومی سرمربی استقلال گفت: «اگر تراکتورسازی را ببریم، پرسپولیس را نخواهیم برد!»
از همانجا پرویز مظلومی به سقوط نزدیک شد. از قدیم و ندیم گفته‌اند: «غرور، نقطه سقوط است» هر کس و هر بزرگی این حرف را زده، خوب می‌دانسته چه گفته است. سرمربی استقلال تهران غوطه‌ور در تیترهای مطبوعات و لقب «دوبله، سوبله» و... در مواجهه با یک اتفاق بزرگ (این یکی را بخوانید داربی) مصاحبه‌ای انجام داد که حکایت از دست کم گرفتن حریف داشت.
به راستی چه کسی باور می‌کرد که استقلال تهران بازی دو بر صفر برده را با شکست سه بر دو تاخت بزند!؟
کدام شیر پاک خورده‌ای تصور می‌کرد که تیم ده نفره پرسپولیس بتواند طی ده دقیقه، سه گل به مهدی رحمتی (درست خواندید مهدی رحمتی!) بزند و همه را به شگفتی وا دارد!
جدای از تعویض‌های طلایی مصطفی دنیزلی، آنچه به چشم آمد، اشتباهات عمده و به نوعی غرور اضافی(!) پرویز مظلومی بود. به عبارتی دقیق‌تر شکست استقلال درست از لحظه ای کلید خورد که اعضای کادر فنی استقلال پس از به ثمر رسیدن گل دوم آبی‌ها، به دور پرویز مظلومی حلقه زدند و به سبک برزیلی‌ها به شادی پرداختند! در این میان هر چقدر هم که منصور پورحیدری مرد سرد و گرم چشیده استقلال سعی کرد مظلومی و دستیارانش را به خود آورد، نتوانست که نتوانست. پرویز دوبله سوبله... پرویز دوبله سوبله... سکوهای ورزشگاه آزادی هم تا بدان جایی که امکان داشت حواس سرمربی استقلال را پرت کرد. درست به آن لحظه‌ای که پرویز دوبله سوبله با اشاره دست خود از هواداران استقلال می‌خواست تا او را تشویق کنند و... بله، درست از همان لحظه استقلال داربی را به حریف باخت تا سرمربی به اصطلاح با تجربه‌اش درس بزرگ زندگی خود را گرفته باشد، البته امیدواریم!