در خصوص روزه ماه شعبان توصیه های فراوانی از سوی اهل بیت عصمت و طهارت شده است. در روایتی رسول الله صلی الله علیه و آله ثواب روزه داری که از یک تا دوازده روز در این ماه را روزه بگیرد بیان می فرماید.
بهبود وضع معیشتی
امام صادق علیه السلام فرمود: صِیَامُ شَعْبَانَ ذُخْرٌ لِلْعَبْدِ یَوْمَ الْقِیَامَهِ؛ روزه شعبان، اندوخته ایست برای روز قیامت. اگر بنده ای در ماه شعبان زیاد روزه بگیرد به طور قطع خداوند متعال وضع معیشتی او را رو به راه کرده و او را از شر دشمنانش حفظ می‌کند. آنگاه فرمود: کمترین پاداشی که نصیب روزه دار یک روزه شعبان می‌شود این است که بهشت بر او واجب می‌شود. (الأمالیللصدوق، ص16، مجلس5، ح1)
رفع آشفتگی های قلبی
امام صادق علیه السلام فرمود امیرالمومنین علیه السلام در جلسه ای با اصحابش برای آبادی دین و دنیای مومن چهارصد نکته به آنها آموختند که یکی از آن نکات این است صَوْمُ شَعْبَانَ یَذْهَبُ بِوَسْوَاسِ الصَّدْرِ وَ بَلَابِلِ الْقَلْبِ؛ روزه ماه شعبان وسوسه‌های درونی و پریشانی خاطر و آشفتگی‌های قلبی را از بین می‌برد. (الخصال 2/611)
پاسخ به یک سؤال مهم
یک سؤال اساسی، چرا ما با وجود اینکه به فرمایشات اهل بیت علیهم السلام ایمان قلبی داریم و از آثار فراوان مادی و معنوی برخی اعمال مطلع می گردیم ولی باز موفق به انجام این اعمال نمی شویم!؟ مثلاً مشکل مالی داریم، بعد هم می بینیم که امام فرموده روزه شعبان وضع معیشتی انسان را بهبود می بخشد ولی باز موفق به روزه گرفتن نمی شویم! یا آرامش
درونی‌مان به هم ریخته، اعصاب و روانمان درهم است، روایت را می خوانیم که روزه شعبان این آشفتگی ها را از بین می برد ولی باز روزه نمی گیریم! نه که نخواهیم،
نمی‌شود. هر روز می گوییم فردا بعد هم ماه تمام می شود! درد داریم، درمان را هم می دانیم، لالایی بلدیم ولی خوابمان نمی برد! علت چیست؟
اولاً فرق است بین علاقه و اراده؛ ما وقتی اثرات یک عمل را می شنویم به انجام آن علاقه‌مند می شویم ولی این کافی نیست و برای تحققش باید اراده قوی و جدی نماییم. (که معمولاً هم نمی نماییم!) در آیه 35 سوره نساء به این موضوع اشاره شده که اگر بخواهند و اراده جدی کنند ما از یاری دریغ نمی کنیم.
ثانیاً اراده ما و آغاز تلاش ما کمک و مساعدت خدا را نیز در پی دارد. یعنی وقتی ما همت گماشتیم بر یک عمل خیر خدا هم در ادامه کار یاری می کند. لذا در قرآن کریم می فرماید کسانی که در راه ما تلاش کنند، ما هم یقیناً راه های نجات را به او نشان می دهیم. (والذین جاهدوا فینا، لنهدینّهم سبلنا)
ثالثاً خاصیت عمل نیک، پیدایش توفیق و زیاد شدن عقل و ایمان است و خاصیت گناه و معصیت به خود واگذار شدن از جانب خداوند متعال. به عبارت دیگر هر عمل نیکی می تواند توفیق عمل بعدی را به انسان بدهد. و هر گناهی هم می تواند هم مقدمه ساز گناه بعدی باشد و هم سلب کننده توفیق اعمال خیر!
یک مثال ساده؛ ما کل سال نماز صبح هایمان را آخر وقت می خوانیم و حتی زحمت یک رکعت نماز شب خواندن را به خود نمی دهیم، بعد یکدفعه تصمیم می گیریم شب نیمه شعبان یازده رکعت نماز شب و صد رکعت مستحبی و... بخوانیم. بعد وقت عمل می بینیم حال اجرا نداریم و نهایتاً هم موفق نمی شویم. چرا؟ چون حرکتی برای ایجاد توفیق انجام نداده ایم. در همین مثال اخیر
نمی‌شود هر روز اهل پرخوری و شکم پرستی بود و ناگهان متحول شد! توفیق عمل را خودمان باید در وجود خویش بوجود بیاوریم و آن وقت است که خدا هم یاری اش را نصیب ما خواهد کرد
إن شاء الله.
