سعید تاج‌الدین- چند وقتی است که بازار تهاترهای نفتی داغ است و هرچند انتقادهایی در خصوص کیفیت و برخورداری کالاهای وارد شده در قالب تهاتر مطرح می شود، اما عقل سلیم حکم به تن دادن به مقوله بد در انتخاب بین بد و بدترمی کند. در این بین اما فعالان صنعت نساجی سازی متفاوت می زنند و معتقدند که این تهاتر می تواند وضعیت صنعت را زیر و رو کند. آنها سال گذشته از طریق تشکل خود یعنی انجمن صنایع نساجی در این زمینه پیشگام شده و پیشنهاد واردات مواد اولیه و ماشین آلات نساجی به صورت تهاتری از هندی را مطرح کردند که بخشی از ارز حاصل از نفت ما را در بانک های خود ذخیره کرده است.
پیشنهادی که می تواند سرنوشت تحریمهای بانکی و ارزی ایران را به طور کلی دگرگون کند و برخلاف هدف اصلی این تحریم‌ها که تبدیل کردن ایران به یک واردکننده بزرگ و تعطیل کردن تمام کارخانجات تولیدی است، با اجرایی شدن این پیشنهاد در صنایع مختلف می توان از فرصت تحریم بهره جست و همه ماشین آلات صنایع ایران را به طور کامل نوسازی کرد، به طوری که تولیدات کارخانجات ایرانی همردیف بهترین تولیدات منطقه قرار گیرد. یعنی از آنجا که تحریم کشور ها را موظف کرده به‌جای پول نفت به ایران کالا بدهند، ایران با هوشمندی در ازای طلب خود به جای کالای نهایی ماشین آلات کارخانجات تولید کننده کالا را تحویل بگیرد و در این صورت خود تحریم عامل بزرگی برای رشد صنایع و تولیدات ایران می شود.
اما جالب اینجاست که این پیشنهاد نیز از ناهماهنگی و بهتر بگوییم سوء مدیریت حاکم بر بخش های مختلف کشور بی‌نصیب نماند و در مقاطع مختلف با سنگ اندازی‌هایی از سوی برخی دستگاه ها رو به رو شد، با این وجود دبیر انجمن نساجی که تشکل متبوعش پیشنهاد دهنده طرح تهاتر مواد اولیه و ماشین آلات نساجی با طلب نفتی ایران از هند بود، معتقد است که اگر این طرح مورد حمایت فرادستگاهی قرار بگیرد، هند پتانسیل تأمین کلیه نیاز‌های واحدهای نساجی ایران به مواد اولیه و ماشین آلات را دارد. وی مشابه این روش را برای تمامی صنایع فعال در کشور که با مشکل تأمین مواد اولیه و ماشین آلات رو به رو هستند مؤثر می داند.
علیرضا حائری در این رابطه به خبرنگار هفته نامه «شما» گفت: حتی در یک شرایط عادی و بدون در نظر گرفتن تحریم ها، هند شریک خوبی برای کمک به رشد صنعت نساجی ایران خواهد بود؛ چراکه هند یکی از قطب‌های صنعت نساجی در جهان است و امکان تأمین کلیه مواد اولیه و ماشین آلات مورد نیاز بخش نساجی از هند وجود دارد.
وی معتقد است هرچند مقامات مسئول نساجی هند به دنبال صادرات منسوجات ساخته شده خود به ایران هستند، ولی ما تلاش کردیم که این صادرات حتی المقدور محدود به مواد اولیه مورد نیاز صنعتگران و ماشین آلات باشد.
در همین رابطه برگزاری نمایشگاه نساجی هند در خردادماه را نیز می توان یک گام رو به جلو در گسترش روابط دو کشور و تمایل هندی ها به حضور در بازار نساجی ایران دانست. در این نمایشگاه که با حضور معاون نساجی هند افتتاح شد، بیشتر شرکت های تولید کننده انواع نخ و الیاف حضور داشته و به گفته دبیر انجمن نساجی در زمینه تأمین مواد اولیه واحدهای نساجی داخلی بسیار راهگشا بوده است.
هرچند در حاشیه برگزاری این نمایشگاه خانم زهره جاترچی معاون وزیر نساجی هند از قصد کشورش برای دو برابر کردن صادرات منسوجات به هند خبر داد و شاید منظور وی بیشتر کالاهای نهایی نساجی بوده باشد، اما دبیر انجمن نساجی ایران تا حدودی این اطمینان را داد که ایران فقط به دنبال واردات ماشین آلات تحت لیسانس برندهای مطرح اروپایی و مواد اولیه مورد نیاز تولیدکنندگان داخلی است.
وی در گفتگو با خبرنگار ما خاطر نشان کرد که محصولاتی نظیر نخ جوت و ویسکوز که در داخل تولید نمی شود را می‌توان به صورت کامل از هند وارد کرد. همچنین به گفته وی هند با تولید 5 میلیون تن پنبه دومین تولیدکننده پنبه جهان است و قادر خواهد بود کلیه نیاز صنعت نساجی کشور به واردات پنبه را تأمین کند، اما سختگیری های وزارت کشاورزی در این زمینه مشکل‌ساز شده است.
وی در این زمینه ادامه داد: وزارت کشاورزی با برقراری شرایط قرنطینه برای پنبه وارداتی از هند به بهانه وجود آفتهایی که برای مزارع کشور خطرناک است، در این زمینه مانع تراشی می کند.
حائری افزود: در شرایطی که هند سالانه دو میلیون تن از پنبه تولیدی خود را صادر می کند، چگونه وزارت کشاورزی حکم به وجود آفت در این پنبه می دهد؟ آیا کشورهای دیگر که از هند پنبه وارد می کنند، نسبت به وجود آفت در پنبه آگاه نبوده و فقط وزارت کشاورزی ما نسبت به این موضوع علم دارد؟
وی خواستار یک حمایت فرادستگاهی برای کمک به رشد صنعت نساجی در شرایط تحریم های سخت بین‌المللی شد و گفت: صنعت نساجی ایران در صورت تأمین به موقع و تسهیل دسترسی و مواد اولیه امکان ارزآوری در شرایط تحریم را دارد.
گفتنی است ایران سالانه 150 هزار تن الیاف پنبه مصرف می کند که 70 هزار تن آن در داخل تولید می شود و مابقی یعنی50 تا 60 درصد آن وارداتی است. همچنین سالانه 30 هزار تن الیاف ویسکوز در منسوجات ایران مورد استفاده قرار می گیرد که 100 درصد آن وارداتی است. نخ جوت نیز مصرف سالانه 40 هزار تنی در کشور دارد که اصلاً در داخل تولید نمی شود. نیاز کشور به الیاف پلی‌استر نیز سالانه حدود 250 هزار تن است که 150 هزار تن آن در داخل تولید و مابقی وارد می شود. در زمینه الیاف اکریلیک نیز تولید کشور 60 هزار تن و مصرف آن 120 هزار تن است. به گفته فعلان صنعت نساجی امکان تأمین همه این اقلام به علاوه ماشین آلات مورد نیاز از هند به‌صورت تهاتری وجود دارد.
به کارگیری چنین روش هایی در شرایط تحریم نه تنها صنایع کشور را از خطر تعطیلی می رهاند، بلکه زمینه رشد بیش از پیش و شکوفایی صنعتی کشور را فراهم می کند. حتی اگر به اعتقاد عده ای این ادعا گزاف باشد، همین بس است که در شرایط سخت تحریم ها صنعت بتواند جان سالم به در ببرد.
