بدون شک میل و گرایش جامعه به چادر را می‌توان ناشی از گرایش ذاتی افراد به پوشش تلقی کرد، البته زمانی این نگرش به پوشش به سمت و سوی حجاب برتر سوق پیدا می‌کند که جامعه رنگ و بوی دیانت به خود می‌گیرد؛ هرچقدر جامعه اسلامی ما به مؤلفه‌های یک جامعه دینی ایده‌آل نزدیک باشد میزان رویکرد جامعه به انتخاب اموری مانند چادر که با مذهب و اصول آن سخت به یکدیگر گره خورده‌اند، بیشتر خواهد بود ضمن آنکه نباید موضوع مهم میراث فرهنگی را از نظر دور داشت.
زهرا رضازاده - انگار در پس زمینه ذهنی همه ما تصویر مشترک دختربچه‌ای حک شده که سعی می‌کند با همه کوچکیش چادری را که سرش کرده جمع و جور کند و رویش را محکم بگیرد تا شبیه مادرش شود و نگاه تحسین‌آمیز بقیه آدم‌ها را به سوی خودش جلب کند؛ این روزها هنوز دیدن چنین صحنه‌هایی ناممکن به نظر نمی‌آید، کافی است سری بچرخانیم و به اطراف خوب دقت کنیم؛ هنوز مادرهایی هستند که سعی می‌کنند به شکلی غیرمستقیم و تحسین‌آمیز دختربچه‌های کوچکشان را با مفهوم حجاب و انتخاب پوشش برتر آشنا کنند و به همین علت است که چادر به‌عنوان پوشش اول زنان ایرانی شناخته شده است؛ چنانچه مطابق نظرسنجی که مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران (ایسپا) پیرامون موضوع حجاب انجام داده بر اساس آمار پوشش غالب زنان جامعه ایرانی چادر است و میل و گرایش زنان اعم از تحصیل‌کرده و جز آن به انتخاب این نوع برتر از حجاب گرایش دارند.
اما با یک نگاه به جامعه ایران بدون درنظرگرفتن ساکنین شهرهای خاص نظیر پایتخت، حقیقت این نظرسنجی را مشخص می‌کند؛ البته در شهرهای بزرگی نظیر تهران گرایش بانوان به پوشش چادر صادق است؛ اما با درنظرگرفتن فاکتورهایی نظیر، مصرف‌گرایی و گرایش به سندرم مدگرایی، مهاجرت‌پذیری این کلانشهر و سایر شهرهایی که مختصاتی شبیه پایتخت دارند، تلفیق فرهنگ‌های گوناگون که گاهی با فرهنگ مرجع در تضاد آشکار قرار می‌گیرد و عواملی از این دست نمی‌توان انتظار داشت این گرایش به شکل غالب خود را نشان دهد.
بدون شک میل و گرایش جامعه به چادر را می‌توان ناشی از گرایش ذاتی افراد به پوشش تلقی کرد، البته زمانی این نگرش به پوشش به سمت و سوی حجاب برتر سوق پیدا می‌کند که جامعه رنگ و بوی دیانت به خود می‌گیرد؛ هرچقدر جامعه اسلامی ما به مؤلفه‌های یک جامعه دینی ایده‌آل نزدیک باشد میزان رویکرد جامعه به انتخاب اموری مانند چادر که با مذهب و اصول آن سخت به یکدیگر گره خورده‌اند، بیشتر خواهد بود ضمن آنکه نباید موضوع مهم میراث فرهنگی را از نظر دور داشت.
میراث فرهنگی آن چیزی است که از گذشته تا به امروز به نسل ما به ارث رسیده است؛ این میراث هرچند ممکن است در طول زمان دچار دگرگونی‌های تاریخی شود؛ اما در مجموع با حفظ صورت اصلی خود از نسلی به نسل دیگر انتقال پیدا می‌کند و به شکل ریشه‌ای در تمام جاری و ساری می‌گردد؛ چادر نیز از آن دست از میراث‌های فرهنگی- مذهبی است که بر اساس پیوستگی فرهنگی و با وجود تغییراتی در صورت ظاهر با حفظ بافت اصلی خود به نسل امروز منتقل گردیده و از همین رو به شکلی عمیق در باور مردم به‌عنوان پوشش اول زن مسلمان ایرانی شناخته و پذیرفته شده است؛ بنابراین وقتی در یک نظرسنجی این پوشش به‌عنوان حجاب مقبول جامعه خود را به منصه ظهور می‌رساند، چندان نباید متعجب شد.
به هرترتیب نهادینه‌کردن این میراث ملی- مذهبی و باور به استفاده از آن توسط بانوان یکی از ضروریاتی است که بیش از گذشته احساس می‌شود در این میان نقش مادران در ترغیب فرزندان به چادر به انضمام استفاده از ابزار هنر برای آموزش غیرمستقیم این مهم انکارناپذیر است و بدون‌شک جامعه ایرانی به‌دلیل بافت مذهبی و اعتقادی خود که فطرتا زن را موجودی اصیل و صاحب کرامت می‌داند، پذیرای حجاب برتر نیز خواهد بود.
