علی کفاشیان و دوستانش میتوانند دو سه تا جایزه دیگر هم در سالهای آتی بگیرند و بهترین فدراسیون آسیا شوند ولی فراموش نباید کرد که این فوتبال ایران است که ضرر میکند. تیم امید است که به المپیک راهی پیدا نمیکند. تیم ملی است که در حسرت جام جهانی میسوزد و فوتبال باشگاهی است که پسرفت میکند و مردم همه اینها را به خوبی میدانند.
مهدی یکتا - ما که بخیل نیستیم. علی کفاشیان پاداش زحمات خود را گرفته و به عنوان برترین فدراسیون سال آسیا دست یافته است. نوش جانش و گوارای وجود، اما با این جایزه نوبرانه کمی نگران شدیم!
آیا هیچ تصور کردهاید بعد از این پاداش غیرعادی کنفدراسیون فوتبال آسیا چه به روز و آینده فوتبال ایران خواهد آمد؟
تا دیروز که خبری از بهترین فدراسیون سال آسیا شدن و انتخاب دوستان نبود، آقای کفاشیان و گروهش حاضر به استعفاء نبودند و دلشان میخواست با قدرت(!) به کار خود ادامه دهند اما حالا که حرف از منتخب شدن و بهترین بودن است دیگر چه انتظاری میتوان داشت؟
نظام کنونی فوتبال کشور سخت به تحولی عظیم نیازمند است و ناکامیهای پی در پی تیم ملی جوانان، فوتسال و بزرگسالان بهترین فرصت برای تغییرات مثبت و برون رفت از بحران بود ولی AFC همه این امیدها را تبدیل به یأس کرد.
حالا علی کفاشیان که به قول خودش چند سال در فوتبال این کشور زحمت کشیده و شماری از بهترین افتخارات(!) را به دست آورده، حق دارد برنامههای پر از اشکال و ضعفهای فراوان فدراسیون فوتبال را درست و اصولی بخواند و بر ادامه همین روند، به رغم انتقادات کارشناسان و مردم اصرار ورزد.
تأسف بیشتر این که کنفدراسیون فوتبال آسیا آگاهانه یا ناآگاهانه با مطالعه 45 صفحه برنامه فدراسیون ایران در مورد فوتبال پایهای، این فدراسیون را برترین قاره خوانده تا همه از خود بپرسند: چرا؟
1- موفقیت در طرح آسیا ویژن
2- راه اندازی آکادمی فوتبال
3- استانداردسازی
به راستی در کدامیک از این سه دلیلAFC فدراسیون فوتبال ایران موفق عمل کرده است؟
شاید مسئولان فدراسیون فوتبال کشورمان توانسته باشند از روی کاغذ دستاندرکاران بدسلیقه کنفدراسیون فوتبال آسیا را قانع کنند ولی در جواب مردم چه در چنته دارند؟
به عبارت بهتر فوتبال ما از لحاظ کیفیت و محتوا چه پیشرفتی داشته که چشمان تیزبین AFC دیده و فوتبال دوستان ایرانی ندیدهاند؟
گفتیم ما که بخیل نیستیم. علی کفاشیان و دوستانش میتوانند دو سه تا جایزه دیگر هم در سالهای آتی بگیرند و بهترین فدراسیون آسیا شوند ولی فراموش نباید کرد که این فوتبال ایران است که ضرر میکند. تیم امید است که به المپیک راهی پیدا نمیکند. تیم ملی است که در حسرت جام جهانی میسوزد و فوتبال باشگاهی است که پسرفت میکند و مردم همه اینها را به خوبی میدانند.
آیا هیچ تصور کردهاید بعد از این پاداش غیرعادی کنفدراسیون فوتبال آسیا چه به روز و آینده فوتبال ایران خواهد آمد؟
تا دیروز که خبری از بهترین فدراسیون سال آسیا شدن و انتخاب دوستان نبود، آقای کفاشیان و گروهش حاضر به استعفاء نبودند و دلشان میخواست با قدرت(!) به کار خود ادامه دهند اما حالا که حرف از منتخب شدن و بهترین بودن است دیگر چه انتظاری میتوان داشت؟
نظام کنونی فوتبال کشور سخت به تحولی عظیم نیازمند است و ناکامیهای پی در پی تیم ملی جوانان، فوتسال و بزرگسالان بهترین فرصت برای تغییرات مثبت و برون رفت از بحران بود ولی AFC همه این امیدها را تبدیل به یأس کرد.
حالا علی کفاشیان که به قول خودش چند سال در فوتبال این کشور زحمت کشیده و شماری از بهترین افتخارات(!) را به دست آورده، حق دارد برنامههای پر از اشکال و ضعفهای فراوان فدراسیون فوتبال را درست و اصولی بخواند و بر ادامه همین روند، به رغم انتقادات کارشناسان و مردم اصرار ورزد.
تأسف بیشتر این که کنفدراسیون فوتبال آسیا آگاهانه یا ناآگاهانه با مطالعه 45 صفحه برنامه فدراسیون ایران در مورد فوتبال پایهای، این فدراسیون را برترین قاره خوانده تا همه از خود بپرسند: چرا؟
1- موفقیت در طرح آسیا ویژن
2- راه اندازی آکادمی فوتبال
3- استانداردسازی
به راستی در کدامیک از این سه دلیلAFC فدراسیون فوتبال ایران موفق عمل کرده است؟
شاید مسئولان فدراسیون فوتبال کشورمان توانسته باشند از روی کاغذ دستاندرکاران بدسلیقه کنفدراسیون فوتبال آسیا را قانع کنند ولی در جواب مردم چه در چنته دارند؟
به عبارت بهتر فوتبال ما از لحاظ کیفیت و محتوا چه پیشرفتی داشته که چشمان تیزبین AFC دیده و فوتبال دوستان ایرانی ندیدهاند؟
گفتیم ما که بخیل نیستیم. علی کفاشیان و دوستانش میتوانند دو سه تا جایزه دیگر هم در سالهای آتی بگیرند و بهترین فدراسیون آسیا شوند ولی فراموش نباید کرد که این فوتبال ایران است که ضرر میکند. تیم امید است که به المپیک راهی پیدا نمیکند. تیم ملی است که در حسرت جام جهانی میسوزد و فوتبال باشگاهی است که پسرفت میکند و مردم همه اینها را به خوبی میدانند.
