اما از هنگامی که دولت و وزارت ورزش رأساً وارد کارزار شدند و سعی کردند که عنان اختیار تیم خودشان را به دست بگیرند، اوضاع عوض شد. حضور پهلوان «امیررضا خادم» در رأس هیئتی که وزارت ورزش برای سرخابی‌ها تعیین کرده بود، اعتماد‌ها را افزون کرد و هوادار قرمز دوست خوشحال‌تر از همیشه به آینده چشم دوخت.
وزارت به میدان آمد و با اسپانسری قرارداد بست که به قول خودش بهترین انتخاب ممکن بود. اسپانسری که می‌خواست هفتاد میلیارد تومان برای گذران امور و پرداخت بدهی‌های سرخ‌ها خرج کند و با یک برنامه بلند مدت آماده بود که شرایط را برای حضوردائمی‌اش در پرسپولیس فراهم سازد. انتخاب مدیر عامل هم در فضای گل و بلبل انجام شد و پرسپولیس زود‌تر از تیمهای دیگر لیگ بر‌تر را استارت زد!
اولین ستاره‌ای که در لیگ چهاردهم جابجا شد نوروزی نام داشت و صید تازه سرخ‌ها بود. اسپانسر می‌تاخت و مدیر عامل یکی یکی چک‌ها را پاس می‌کرد. اردو‌ها هم در ترکیه برگزار شد و تیم در حال حرکت عادی خودش بود که به ناگاه همه چیز به هم ریخت. رئیس هیئت مدیره و مدیر عامل به تیپ و تار هم زدند و کار به جایی رسید که رحیمی از رئیس جمهوری مدد خواست!
آسمان پرسپولیس دوباره تار شد و کار آن قدر بالا گرفت که حالا حرف از تعویض اسپانسر به میان آمده، پس آن همه اطمینان به آینده چه شد؟ مگر این اسپانسر بهترین انتخاب ممکن نبود؟ پس چرا حالا وزارت ورزش می‌خواهد بهترین را با همتای دیگری عوض کند که هر چه باشد، لاجرم «بهترین» نیست؟
چرا وزارت ورزش با تحمیل مدیر عاملی که با هیئت مدیره منتخب در یک راستا نبود، زمینه را برای بروز اختلافات و آتش‌های تازه فراهم کرد؟ وزارت ورزش که ثابت کرده به راستی نمی‌تواند سرخابی‌ها راه به درستی اداره کند و همیشه این دو باشگاه را «لنگ» نگه داشته است، چرا کاری نمی‌کند که اقدامات مربوط به خصوصی‌سازی این دو باشگاه هر چه سریع‌تر انجام و باری به این بزرگی از روی دوشش برداشته شود؟
