هنوز فراموش نکرده‌ایم که چگونه «امیررضا خادم» قهرمان سابق کشتی ایران و جهان به‌عنوان نماینده تام‌الاختیار وزیر در باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال حکم گرفت و تمامی ارکان و اعضای این دو باشگاه را چید. آن روزها خیلی‌ها به این انتخاب خرده گرفتند و آن را اشتباه محض خواندند، منتها به‌مراتب کسی توجهی نکرد تا کار به امروز برسد. امروزی که دکتر گودرزی وزیر ورزش و جوانان باید درباره اتفاقات و ناکامی‌های پرسپولیس هم جوابگو باشد! امروز دیگر هیچ هوادار پرسپولیس نمی‌تواند به روزهای شیرین ابتدای فصل فکر کند!
البته اگر بخواهیم منصفانه قضاوت کنیم باید این اتفاق را محصول دخالت‌های آقایان در جزئی‌ترین مسائل باشگاه پرسپولیس دانست! حتی اسپانسرهای این باشگاه را آقایان انتخاب کردند! اما حالا فهمیدند که با پول و اسپانسر 30 میلیاردی هم نمی‌توان مدیریت کرد! کدام هوادار می‌تواند موضع‌گیری‌های تند آقایان را مقابل علی دایی فراموش کند؟ در این باشگاه حتی یک عضو هیئت مدیره مستقل وجود نداشت که وقتی در هفته هفتم علی دایی روی تصمیم فردی برکنار شد، جلوی مدیریت تازه به دوران رسیده‌های «پولدار» بایستد! آن روزها که دستور برکناری علی دایی داده شد و «علیرضا رحیمی» مدیر عامل فوتبالی این تیم نیز کنار رفت، دوستان باید این روزها را هم می‌دیدند! پرسپولیس که چند آشپز ناشی را بالای سر خود می‌دید، حالا آش را چنان شور می‌بیند که دیگر قابل خوردن نیست! حال و روز پرسپولیس آن قدر تلخ و غم‌انگیز است که دیگر نوشتن، گفتن و فریاد‌زدن هم دردی را دوا نمی‌کند!در چنین اوضاع و احوالی پرسپولیس می‌خواهد از اعتبار و حقانیت فوتبال ایران در برابر حریفان آسیایی دفاع کند یا اینکه می‌خواهد جلوی چشمان هواداران نگون‌بخت خود در برابر تیم‌های عربی تحقیر شود!؟
این واقعیت تلخی است که از وزارت ورزش و جوانان انتظار می‌رود، حقیقت را بپذیرد. باشگاه پرسپولیس هواداران میلیونی در داخل و خارج ازکشور دارد که برای موفقیت یک باشگاه در هر کجای دنیا کافی است. پس چرا پرسپولیس به این روز افتاده است! تنها می‌توان حضور مدیران بیگانه با شرایط حاکم بر فوتبال و پرسپولیس را در این امر مؤثر دانست. دوستان باید شهامت داشته باشند و اشتباهات خود را بپذیرند و این را بدانند بی‌توجهی به این تیم در واقع کم لطفی به خیل عظیم هواداران است.
هنوز هم دیر نشده و می‌شود همین پرسپولیس را جمع و جور کرد و روانه مسابقات آسیایی کرد، به شرط آنکه کار به دست «کاردان» بیفتد.
