اعتراض کوچک دایی ذهن جوان و جویای نام صادقیان، که البته تحت تاثیر ناکامی‌های فوتبالی‌اش در پرسپولیس و تیم ملی حساستر هم شده است، جلوه‌ای بس بزرگ دارد و وقتی خودش در شرایطی مشابه قرار می‌گیرد، به ناچار و تحت تأثیر آموزه‌های غلط چنان فورانی می‌کند که انتهایش را همه شاهد هستیم! اگر رفتار صادقیان اذیتمان می‌کند – که البته باید هم بکند! – در کنار برخورد قاطع با وی باید علت‌ها را هم به درستی و تمام و کمال جویا شویم و نگذاریم معلول پاسوز علت شود! تنها با برخورد با معلول طبعاً هرگز علت از بین نمی‌رود و تا زمانی که علت پابرجا باشد، بی‌شک دوباره معلول ظهور خواهد کرد. شاید این بار در شکلی دیگر و با بازیکنی دیگر! پیام صادقیان نه اولین معلول این علت زشت است و نه آخرین آن. اگر می‌خواهیم دیگر شاهد چیزی شبیه این اتفاقات نباشیم. هر چه سریع‌تر باید فرهنگ فوتبال را اصلاح کنیم. بالاخص فرهنگ آنهایی که الگو هستند و چشم جوانان به آنها است!
شاهین تهرانی- پیام صادقیان داور را «هل» می‌دهد و حالا باید سه ماه تمام از فوتبال دور باشد. این اولین باری نبود که صادقیان دست به حرکت غیرورزشی می‌زد. و البته تا کنون هرگز مورد توبیخ جدی مسئولان ذیربط قرار نگرفته بود! صادقیان به عنوان یکی از پراستعداد‌ترین بازیکنان فوتبال کشورمان، باید در بهترین شرایط سنی و بدنی خودش، چند ماهی از بازی‌ها دور بماند و این مسلماً از نظر فوتبالی به ضرر وی و پرسپولیس خواهد بود. ضرری که خودشان به خودشان وارد کردند! پیام البته اولین استعداد درخشان فوتبال ایران نیست که اسیر حاشیه‌ها می‌شود. پیش از او مردان پراستعداد دیگری هم در همین مسیر افتادند، جوانی را به باد دادند و هیچ درو نکردند! معروف‌ترین چهره‌ای که در این زمره قرار می‌گیرد «مجتبی محرمی» است. مردی که هنوز هم چوب روزهای پرحاشیه و سرنوشت فوتبالی عجیبش را می‌خورد. اما نکته‌ای که در این رابطه مغفول مانده و کمتر به آن توجه می‌شود، واقعیتی است که پیام‌ها و مجتبی‌ها را معلول فرهنگ غلط حاکم بر جامعه فوتبال می‌داند. رفتار پرخاشگرانه صادقیان، از نظر روان‌شناسی، دلایل و زیرساختهای خود را دارد. پیام معلول علتی است که باید جستجو شود و در رفعش کوشید! وقتی علی دایی سرمربی با تجربه و حرفه‌ای پرسپولیس با لحنی طلبکارانه و پرخاشگرانه به سراغ داوران می‌رود و حتی خواسته‌ها و انتقادات منطقی‌اش را هم با لحنی زشت بیان می‌کند، چگونه باید توقع کنیم که شاگردش چنین نکند؟!
مگر نه اینکه عقلا گفته‌اند:
«اگر زباغ رعیت ملک خورد سیبی غلامان او برآرند درخت از بیخ!»
اعتراض کوچک دایی ذهن جوان و جویای نام صادقیان، که البته تحت تاثیر ناکامی‌های فوتبالی‌اش در پرسپولیس و تیم ملی حساستر هم شده است، جلوه‌ای بس بزرگ دارد و وقتی خودش در شرایطی مشابه قرار می‌گیرد، به ناچار و تحت تأثیر آموزه‌های غلط چنان فورانی می‌کند که انتهایش را همه شاهد هستیم! اگر رفتار صادقیان اذیتمان می‌کند – که البته باید هم بکند! – در کنار برخورد قاطع با وی باید علت‌ها را هم به درستی و تمام و کمال جویا شویم و نگذاریم معلول پاسوز علت شود! تنها با برخورد با معلول طبعاً هرگز علت از بین نمی‌رود و تا زمانی که علت پابرجا باشد، بی‌شک دوباره معلول ظهور خواهد کرد. شاید این بار در شکلی دیگر و با بازیکنی دیگر! پیام صادقیان نه اولین معلول این علت زشت است و نه آخرین آن. اگر می‌خواهیم دیگر شاهد چیزی شبیه این اتفاقات نباشیم. هر چه سریع‌تر باید فرهنگ فوتبال را اصلاح کنیم. بالاخص فرهنگ آنهایی که الگو هستند و چشم جوانان به آنها است!
