همان طور که مطلع هستید والیبال ایران به عنوان یک پدیده جهانی و قدرتی نوظهور ظاهر شده و در حال تثبیت قدرت خود در بین غول‌های والیبال جهان است. فراموش نمی‌کنیم به تازگی مراسم قرعه‌کشی والیبال قهرمانی جهان با حضور «خولیوولاسکو» برگزار شد و این سرمربی آرژانتینی در مصاحبه‌ای که در آرشیو موجود است در مورد حضور تیم ایران در این رقابت‌ها و برخورد با حریفان طوری صحبت کرد تا همه اهالی ورزش امیدوار شدند، حضوری شایسته در میان بزرگان والیبال دنیا داشته باشیم و... اما مثل اینکه روزهای خوش والیبال با ولاسکو دارد به پایان می‌رسد!
داستان از نامه «خوان آنتونیو گوتیرزز» رئیس فدراسیون والیبال آرژانتین آغاز شد که درخواست کرد تا فدراسیون والیبال ایران رضایتنامه «خولیوولاسکو» را برای بازگشت به کشورش صادر کند.
بار اول فدراسیون سرسختانه مقاومت کرد اما بار دوم و این مرتبه با تقاضای شخص «ولاسکو» ورق برگشت و محمدرضا داورزنی در اظهارنظری کلیشه‌ای عنوان داشت: «ما نمی‌توانیم به زور ولاسکو را نگه داریم!»
این عبارت برای اهالی فوتبال آشنا‌تر از والیبال دوستان بود. پیش از این شاهد بودیم بازیکنانی مثل فرهاد مجیدی، جواد نکونام، پژمان منتظری و این اواخر آندرانیک تیموریان به طورن ناگهانی تصمیم گرفتند تیم استقلال را رها کنند و با توجه به بندهایی که در قراردادشان گنجانده شده بود هیچ تبعاتی هم برای آنان در پی نداشت. حالا همان اصطلاحات و توجیهات مدیران فوتبالی را از زبان محمدرضا داورزنی می‌شنویم و از خود می‌پرسیم: چرا فدراسیون‌های ورزشی ما و کمیته ملی المپیک در هنگام عقد قرارداد با مربیان خارجی به جزئیات توجه نکرده و زیربار هر خواست‌ای می‌روند؟ امروز که به نظر می‌رسد «خولیو ولاسکو» طبق بندهای قرارداد خود می‌تواند به راحتی از تیم ملی ایران جدا شود، چه تضمیمی وجود دارد، فردا روز کارلوس کی روش چنین نکند؟! متأسفانه این اهمال و ندانم کاری همچون برخی سریال‌های تلویزیونی مدام در حال تکرار است و تکرار!
