هنگامی که انقلاب اسلامی به پیروزی رسید به مثابه انقلابی شدن کشوری که به خواست مردم تجربه‌ای تازه از اسلام ناب را در خاطره ابدی خود حک می‌کرد، نهادهای گوناگون نیز خود را در این جریان سیال شریک دانسته و با اصول اسلامی و انقلابی منطبق شدند، یکی از این نهادها و مراکز سینماها بودند که با توجه به فضای آلوده قبل از انقلاب، اینک در فضای سیاسی جدید تحول یافتند و این تحول از محتوا تا متن فیلم‌ها را شامل شد و در یک بخش گسترده‌تر حضور بازیگران با حجاب در مقابل لنز دوربین‌های فیلمبرداری را نیز پوشش داد، زیرا قبل از انقلاب به اقتضای شرایط ابتذال سیاسی و اجتماعی به ویژه در میان جامعه زنان هنرمند، آنان خواسته یا ناخواسته درگیر این ابتذال می‌شدند اما در دهه نخست عمر انقلاب اسلامی این مهم کاملاً محو گردید و اندکی بعد در سال‌هایی که عده‌ای از رجال سیاسی با داعیه آزادی به میدان آمدند مجدداً دوران افول در حجاب سینمایی ایجاد شد با این تفاوت که ما این‌بار در مقابل لنز دوربین‌های سینمایی شاهد حضور زنان بدحجاب هستیم که این امر به مرور زمان خود را به شکلی حادتر جلوه‌گر ساخت به گونه‌ای که این مسئله سؤال مهمی را در ذهن تداعی کرد و آن عبارت بود از اینکه آیا موعد آن نرسیده است که نهادهای مرجع نظیر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فکری به حال این اوضاع و احوال کنند؟!
این شرایط با افت و خیز ادامه یافت تا اینکه امسال در اختتامیه جشنواره فیلمی که نام فجر انقلاب اسلامی را یدک می‌کشد خود را بیش از بیش نشان داد.
به هر روی برای نخستین‌بار اختتامیه جشنواره سی و یکمین فیلم فجر از سیما به‌صورت زنده پخش شد و این مهم با این پیش‌فرض صورت پذیرفت که به هیچ‌وجه تصویربرداران حق برداشتن تصاویر بسته از چهره بازیگران زن حاضر در سالن برج میلاد را نداشتند و البته این اولین‌باری نبود که جشن‌هایی که با حضور بازیگران زن سینما و تلویزیون جمهوری اسلامی ایران برگزار می‌شود، تصویربرداران، مجاز به ثبت نمای نزدیک از چهره و ظاهر این بازیگران نبودند، اما به راستی پشت پرده این ماجرای مبهم و مظلوم حجاب در سینما چیست؟ مگر چهره همین بازیگران با تندترین آرایش‌ها، روی پرده و سردر سینماها نقش نمی‌بندد؟ اگر قانونی برای ندیده شدن زنان بد حجاب و آرایش‌کرده در تلویزیون جمهوری اسلامی وجود دارد، چرا ستاره‌های زن سینما در فیلم‌هایشان به بدترین شکل ممکن، ظاهر می‌شوند و در نهایت همان فیلم‌ها هم در رسانه ملی به نمایش درمی‌آیند؟
این‌ها تضاد‌هایی غیرقابل هضم است که تفاوت معنای حجاب و عفاف در تلویزیون، سینما و مردم در یک کشور اسلامی را به رخ می‌کشد و نیازمندی بازنگری به یک سلسله از ناهنجاری‌های ایجاد شده توسط اصحاب رسانه را بیش از بیش محسوس می‌کند.
به‌هر‌حال پذیرفتن قوانین و هنجارهای جامعه توسط این قشر که بیشتر در معرض دید تماشاگران هستند و به عنوان الگوهای رفتاری و هنجاری نسل جوان در ظاهر و پوشش به‌حساب می‌آیند، انتظار زیادی نیست زیرا در حقیقت این هنرپیشه‌ها اعم از زن و مرد در محضر مردم هویت یافته و می‌یابند و بنابراین می‌بایست به ایده‌ها افکار و عقاید مجموع مردم ایران اسلامی احترام بگذارند، از سوی دیگر این جشنواره‌هایی که با عنوان بین‌الملل وارد عرصه فرهنگی می‌شوند برد بیشتری در رسانه‌ها و افکار عمومی مردم جهان و به ویژه کشورهای مسلمان دارند و طبیعتاً مشاهده چنین وضعیتی نمی‌تواند در این مقطع که کشورهای اسلامی در حال تجربه انقلاب هستند در مسیر الگوسازی انقلاب به‌خصوص در حوزه زنان مثمرثمر واقع شود. همچنین می‌توان گفت ستاره‌ها در هر شاخه و رسته‌ای که باشند در تمام دنیا همواره ابزاری برای پیشبرد خواسته‌های طیف‌های مختلف به‌شمار می‌روند که از جمله آنها می‌توان به استفاده‌های سیاسی یا اجتماعی اشاره کرد که از تبلیغات انتخاباتی شروع می‌شود تا برندهای مختلف پوشاک که لباس‌های خاص خود را بر تن این ستاره‌ها می‌پوشانند، بنابراین مسئولان فرهنگساز کشور ما برای استفاده از این فرصت‌ها باید به برنامه‌ریزی بپردازند و نباید به صورتی کاملاً منفعل، تریبون جشنواره‌ای که به نام فجر انقلاب اسلامی شکل گرفته است را آزادانه در اختیار بازیگرانی قرار دهند تا یادآور سبزی فتنه‌ای باشند که در افکار مردم مدفون شده‌اند.
به هر روی کم‌کاری‌های صورت گرفته توسط متولیان فرهنگسازی در کشور ما می‌بایست به طرق گوناگون رفع شود به‌طور مثال علاوه بر برپایی نمایشگاه‌هایی با عنوان لباس‌های اسلامی اقدام به ترویج پوشش این لباس‌ها نمایند و در این راه این البسه به عنوان پوشش اسلامی توسط ستاره‌ها، تبدیل به «مد روز» در جامعه شوند تا در نهایت هم مسئولان مجبور به سانسور تصاویر بازیگران زن در این جشن‌ها نشوند.