اما در تمام تاریخ مشهد این منطقه زمانی می‌درخشد که شهادت امام رضا(علیه السلام) به واسطه سمی که مأمون عباسی به حضرتش می‌دهد، اتفاق می‌افتد. درست در همین زمان است که زنانی از محله نوغان با بخشیدن مهریه‌های خود به همسرانشان به نوعی جواز حضور در تشییع پیکر امام رئوف را اخذ کرده و به این ترتیب با تهیه شاخه‌های گل خود را برای آخرین وداع با پسرحضرت زهرا(سلام الله علیه) رسانیدند. در حقیقت این زنان نمادی از زنان آگاه سیاسی و ولایت‌مدار زمان خود بودند که با از جان گذشتگی در جهت تکریم و تعظیم امام زمان خود از همه تعلقات مادی و حتی مهریه خود که سرمایه زنانه آن‌ها به حساب می‌آید، گذشتند و در سخت‌ترین و خطیرترین شرایط پیکر تنها و غریب امام را دریافتند.
در اصل آن‌ها از خود صفات شجاعت و بی‌باکی و خطرپذیری را به نمایش گذاشتند و در راه حفظ کرامت و شأن امام عصر خود و دریافتن ایشان حتی از زندگی زناشویی خود به نوعی گذشتند.
این مسئله به خودی خود نشان‌دهنده رشد و بلوغ سیاسی و اجتماعی زنان در دوران زندگی امام هشتم و تأثیراتی است که وجود مقدس حضرت در دوران کوتاه حضور خود در جهت ارتقای سطح آگاهی‌های عموم مردم به ویژه زنان در توس در آن روزگاری که مأمون عباسی با مکر و حیله تلاش می‌کند تا امام در حاشیه قرار بگیرند داشته‌اند. از یک بعد دیگر نیز این حرکت زنان نوغان به نوعی آغاز یک جریان مبارزه اصیل علیه خفقان عباسی استکه تا پیش از آن کسی قادر به شکستن این فضا نبود و این حرکت کاملاً زنانه به نوعی نشان از جسارت برای مقابله با حکومت جور و فساد دارد، ضمن آنکه جلوه‌های اصیل و زیبای امام شناسی در این حرکت بیش از هرچیز آشکار می‌شود. اکنون هم بعد از گذشت قرن‌های طولانی از این حادثه، اگر در روز شهادت حضرت رضا (علیه السلام) توفیق حضور در مشهد را پیدا کنیم می‌بینیم درست از جایی نزدیک حرم و در خیابان طبرسی، جایی که روزی منطقه نوغان قرار داشت -زنان نوغانی مهریه‌های خود را برای حضور در مراسم تشییع پیکر امام غریب و تنهای توس به همسرانشان بخشیدند- عده‌ای زنان سیاه پوش به رسم سنت و آیین تابوتی را بر دوش می‌کشند که نشان از روز شهادت امام و تشییع پیکر ایشان به واسطه زنان نوغانی دارد. آن‌ها در حقیقت با این حرکت می‌خواهند بگویند هرچند نشستن گرد فراموشی بر چهره تاریخ امری اجتناب ناپذیر است؛ اما با این وجود هرگز آن‌ها نسبت به مسئله امام شناسی و بصیرت نسبت به امام عصر خود دچار فراموشی و غفلت نخواهند شد.