مسلما نه! پس چگونه است که ناپاکی در فوتبال وجود دارد و اوج می‌گیرد و هر روز بد‌تر از دیروز می‌شود و هیچ کس هم به فکر نیست؟ چرا کار به جایی می‌رسد که کمیسیون اصل ۹۰ به دنبال این موضوع می‌افتد و آبروی صنعت – ورزش عظیمی به نام فوتبال در خطر قرار می‌گیرد؟
پاسخ تمام این سئوالات را باید در یک کلمه خلاصه کنیم: دروغ!
آری! اغلب ما دروغ می‌گوییم که به دنبال فوتبال پاک هستیم و دروغ می‌گوییم که حاضریم برای از بین رفتن ناپاکی‌ها و فسادهای فوتبالی هر کاری بکنیم. راحت دروغ می‌گوییم و هراسی هم نداریم از اینکه رفتارمان – که تناقض آشکاری با حرف‌هایمان دارند! – لو بدهدمان و پته آلوده‌مان را روی آب بریزد انگار که دروغ و ریا ابدی مانده و ماه قرار است برای همیشه پشت ابرهای تیره مسکن کند!
به دروغ خودمان را طرفدار فوتبال پاک نشان می‌دهیم و در رثای وجود فساد در فوتبال مرثیه می‌سراییم و گلو می‌خراشیم و همه این‌ها در حالی است که مشغول امضای قراردادی هستیم که ناقض انواع سقفها است. چه سقف قراردادهای فردی و چه سقف قراردادهای باشگاهی. مذبذبان دروغگو راه دور زدن قوانین را به خوبی بلد هستند و عادت ندارند جایی بخوابند که آب زیرشان برود. بنابراین چنان هنرمندانه، قوانینی را که هر روز سفت و سخت‌تر می‌شوند را دور می‌زنیم که هیچ کس نمی‌فهمد پشت نقاب قانون‌مدارانه‌ای که به چشم زده‌ایم چه هیولاهای خوفناکی خفته‌‌است که خودشان را بره‌ای معصوم جلوه می‌دهند!
«قانون مداری» حلقه گمشده فوتبال کشورمان شده است.
فوتبال ما هرگز درست نخواهد شد! فساد و ناپاکی هرگز از آن رخت برنخواهد بست! قرارداد‌ها هرگز اصلاح نخواهند شد و دست کثیف دلالان هرگز کوتاه نمی‌شود! می‌دانید چرا؟ چون ما – همین مای نطاق ناصح خوش چهره! – از درون ویران و تباه هستیم و نمی‌خواهیم و دوست نداریم عوض شویم!
تشویش هزار آیا، وسواس هزار اما
کوریم نمی‌بینیم، ورنه همه بیماریم!
من راه تو را بسته، تو راه مرا بسته
امید رهایی نیست، وقتی همه دیواریم!
