پهلوی دوم هم که روی کار آمد، حساب‌شده‌تر از پدر کار کرد. او که به خوبی روزهای کشف حجاب را به خاطر داشت، این بار از ابزار تبلیغاتی برای رفع حجاب استفاده کرد؛ به همین خاطر بود که بعد از برداشتن قانون کشف حجاب خیلی‌ها دوباره پوشش چادر را انتخاب کردند و عده‌ای از زنان هم به‌دلیل تبلیغات سوئی که صورت گرفته بود، تصمیم گرفتند بازی خورده شاهی باشند که به واسطه برپا‌کردن تجدد غربی، خود را حامی حقوق زنان و دختران معرفی می‌کرد و طبیعی بود که حجاب را هم عاملی بر ضد حقوق زنان تلقی می‌کرد؛ اما مهم این بود که با تمام این هجمه‌ها زنان ما باز پوشش برتر را انتخاب کردند.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بازهم دشمن کوتاه نیامد؛ اما این بار با ابزارهای نوپدید و تازه‌تر از قبل به میدان آمد. نگاه به سیر و روند چگونگی تغییر در نحوه پوشش طی سال‌های بعد از انقلاب اسلامی یا به عبارت بهتر در هر دولتی که با اندیشه‌های مشخص از سازندگی تاکنون روی کار آمده است، می‌تواند این ترفندهای گوناگون دشمن را نشان دهد. در این بین، گاهی حرف از آزادی به میان‌کشیدن و پوشش برتر را زیر سؤال‌بردن درکنار مسائلی از قبیل هجوم مدهای گوناگون و عدم ارائه یک طرح مدون به نام پوشش و لباس ملی و بی‌مهری به مقوله حجاب و عفاف باعث شد تا امروز با وجود آنکه حجاب خود در حکم یک قانون در جمهوری اسلامی است؛ اما وضعیت پوشش در جامعه اسلامی تبدیل به بحران شود؛ بحرانی که ریشه‌های آن را می‌توان در گم‌شدن تدریجی یک هویت اصیل پیدا کرد، هویتی که بازگشت به آن سبب می‌شود تا وقتی پای انتخاب پوشش به میان بیاید بازهم بسیاری از همان‌هایی که بدون قصد و به‌دلیل عدم اطلاعات کافی حد پوشش را رعایت نمی‌کنند به لباس و پوشش مرجع خود که سال‌ها است از آن حفاظت و حراست شده بازگردند. البته در این میان طبیعی است که آن‌هایی که اقدام به عدم رعایت حجاب با اهداف و اغراض سیاسی می‌کنند، عامدانه نیز در تلاشند تا اهداف سیاسی گروه‌های مد‌نظرشان را پی بگیرند و حتی هر از گاهی از آبی که بر ضد حجاب و عفاف گل آلود می‌شود، ماهی تازه‌ای بگیرند.

اما این روزها که تنور بحث رفراندوم و انتخاب آن هم به سبک اعتدال محور در جامعه مطرح است، گویا مسئله عفاف و حجاب نیز از این قضیه مستثنی نمانده است، چنانچه معاون رئیس جمهور در حوزه زنان و خانواده در حاشیه بازدید از نمایشگاه تسنیم در اظهاراتی کم سابقه، اظهار داشت: «نخست باید به زنان اجازه داد تا خودشان به‌صورت داوطلبانه این پوشش را انتخاب کنند»؛ اما هنوز به‌درستی تفسیری از این انتخاب که لزوماً می‌بایست در حوزه زنان و خانواده با شفافیت بیشتری بیان شود، از سوی معاونت ارائه نشده و به همین علت اسباب این مسئله مهیا می‌شود، تااز این اظهارات این‌گونه برداشت شود که دنباله رو همان نقل‌هایی است که پیش از این در روزهای اصلاحات و به واسطه افرادی که منتسب به دولت بودند نیز اظهار می‌شد و در حقیقت، چنین نظراتی را می‌توان در حکم قطعه تکمیل‌کننده پازلی به حساب آورد که از اوان انقلاب تاکنون درصدد رفع حجاب و به عبارت صریح‌تر حیازدایی از حوزه زنان و خانواده بوده است.

به هرحال طرح این مسئله امروز توسط این معاونت شائبه قوت‌گرفتن فعالیت فمنیسم‌های کهنه کاری را به مشام می‌رساند که در این ایام، میدان و مجالی را برای حضور دوباره پیدا کرده‌اند. البته باید گفت انتخاب نوع پوشش در اسلام مطابق همه قوانینی که برای بشر راهگشا و سعادت بخش است، به شکلی صریح در آیات و روایات آمده است؛ اما چگونگی رسیدن به پوششی که می‌تواند فرد و جامعه را از آسیب‌های جسمی و روحی در امان نگاه دارد، وظیفه‌ای است که تلاش فعالانه دولت‌ها و مردم را با تکیه بر اصل آموزش می‌طلبد و مطرح‌نمودن انتخاب نوع پوشش در حوزه زنان و دختران زمانی باید صورت بگیرد که فعالان این حیطه خود، درجهت معرفی حجاب و عفافی که با نص دین و شرع و البته عرف جامعه هم خوانی دارد، تلاش‌های لازم را انجام دهند، آن وقت خود خواهند دید که بدون هیچ‌گونه رفراندومی حتی از نوع کلامی، زنان ما مثل همیشه کدام پوشش را انتخاب می‌کنند. ضمن آنکه برای اثبات این مهم کافی است به حافظه تاریخی حجاب در این سرزمین و انتخاب نوع پوشش توسط زنان بیش از آنچه در این مجال آمده توجه کنیم و با اتکا بر همین مهم لزوم داشتن پوشش برتر و حفظ آن بر همه روشن و آشکار شود.