*رمضان یک اردوی یک ماهه است برای بازپروری معنوی و روحانی و رهایی از نگرانی‌های روانی و خلاصی از هر گونه اخلال و بی‌نظمی در مسیر زندگی سالم که لازمه موفقیت هر ورزشکاری است.

*روزه برای ورزشکاران فوایدی دارد و نقش آن در اراده و سلامت نفس در میادین ورزشی امری اثبات شده است، روزه داشتن در واقع به مثابه تمرینات ویژه‌ای برای ورزشکاران است تا ورزیدگی‌های لازم را پیدا کند.

*تأثیراتی که روزه بر روح و روان ورزشکاران می‌گذارد، بیش از آن آثاری است که بر جسم آنان می‌گذارد. چون فریضه روزه علاوه بر تأمین سلامت جسمی ورزشکاران به تأمین سلامت روانی آنان نیز یاری می‌رساند.

*ورزشکاری که خود را میهمان خدا می‌داند، ذات باریتعالی را همواره و در همه لحظات شاهد و ناظر اعمال و رفتار خود می‌داند.

*ورزشکار روزه‌دار در پرتو سعه صدر برگرفته از آرامش روانی حاصل از پیوستگی یاد خدا، بر مشکلات بهتر و آسان‌تر غلبه می‌کند. ورزشکاری که توان غلبه و پیروزی بر هوای نفس خود را نداشته باشد، چگونه می‌تواند، در میادین نبرد و مسابقه بر حریف خود فائق آید!؟

*یک بازیکن حرفه‌ای فوتبال با امساک از ارضای پاره‌ای از غرایز نظیر گرسنگی و تشنگی در طول روز همچنین دوری از حاشیه‌هایی که طی یک دهه اخیر با «حرفه‌ای شدن مدرن» دامن جامعه فوتبال ایران را فرا گرفته است، می‌تواند ضمن تأمین سلامت جسمانی، از نظر روحی نیز خود را بیمه کند.

*در ماه مبارک رمضان به میهمانی کسی دعوت شده‌ایم که از همه میزبانانی که ما را میهمان کرده‌اند، بالا‌تر است. کسی که همه جا حضور دارد و لطف و کرمش شامل حال همه می‌شود.

*فریضه روزه، علاوه بر تأمین سلامت جسمی ورزشکاران به تأمین سلامت روانی آنان نیز یاری می‌رساند.

*ورزشکاران در ماه مبارک رمضان که ماه تهذیب عملی نفس و تزکیه گفتار و رفتار است، می‌توانند به طور منظم و مستمر به پرورش بعد روحانی و معنوی خویش بپردازند.

*ماه مبارک رمضان که از مهم‌ترین ایام سال است، به منزله یک امکان گسترده آمادگی برای ورزشکاران است که از تمامی فضای آن تقوا و عشق می‌بارد.

*روزه گرفتن ورزشکار باعث ایجاد تقوا و آرامش در او می‌شود. آنچه که به روح آدمی آرامش می‌دهد و نوعی طمأنینه و وقار به انسان می‌دهد، روزه گرفتن و یاد خدا است.

*ورزشکار روزه‌دار وقتی به تهذیب نفس خود پرداخت از شیطان دوری می‌کند و به دنبال کار شیطانی نمی‌رود و بر حفظ روابط اجتماعی خود کمک شایانی می‌کند.

*ورزشکاری که روزه می‌گیرد، در تزکیه خود از خوردن و آشامیدن چشم می‌پوشد تا شاید بتواند رنج محرومان و فقرا را به جسم خویش بچشاند.

*ورزشکار روزه‌دار راه گناه را بر خود می‌بندد تا راه آخرت را برخود هموار سازد و دل را مصفا به یاد خدا کند.

*روزه برای ورزشکار وسیله شستشوی روح از گناهان و شستشوی جسم از مواد زائد است.‌‌ همان طور که روح ورزشکار پس از یک ماه روزه داری از گناه سبک می‌شود، جسمش از چربی‌های زاید و متراکم سبک می‌گردد و بدنش آماده مسابقه می‌شود.

*ورزشکارانی که روزه می‌گیرند و به رحمت و لطف خداوند تمسک می‌جویند، بی‌تردید بر رقبای خود برتری دارند.