۱-انگار همین دیروز بود که در کوچه پس کوچه‌های مطبوعات با عده‌ای جوان که در کنارش بودند، می‌نوشت. تیتر می‌زد و انتقاد می‌کرد.
بیشتر اهالی فوتبال و رسانه خاطره او را هرگز از یاد نخواهند برد. شخصیتی جذاب و پرتلاش در عرصه مطبوعات که با راه اندازی و تأسیس «خبر ورزشی» سبک جدیدی در رسانه‌ها راه انداخت و با خبرهای کوتاه و داغ سلیقه مخاطب را عوض کرد. البته ناگفته نماند و باید قبول کرد که او به همین راحتی به این جایگاه نرسید و با عشق و علاقه از پایین‌ترین نقطه تهران – بخوانید اسلام‌شهر – به این مهم دست یافت.
مردی که به راستی و به گواه تمام نزدیکانش «عاشق فوتبال» بود و همین عشق برای ماندگاری او کافی است. آری، صحبت از مرحوم «ناصر احمدپور» پیشکسوت عرصه مطبوعات ورزشی است. او مردی بود که پای حرفش می‌ایستاد و حاضر به مماشات با بالادستی‌های ورزش نبود و این یکی از خصلت‌های زیبای او بود. خصلتی که در پای آنجان داد و جاودانه شد. او در واپسین لحظات زندگی هم به رغم مشکلات روزنامه در‌آری (!) بازهم ایستاد و دستش را جلوی کسی دراز نکرد. ایستاد و برای انتشار روزنامه «هوادار» خون دل‌ها خورد تا بالاخره قلب‌اش کم آورد... قلبی که هرگز برای رفقا و شاگردانش کم نمی‌آورد.
۲-اهالی ورزش هنوز در شوک درگذشت ناگهانی مرحوم «ناصر احمدپور» بودند که خبر رسید: «حسین معدنی» مربی تیم ملی والیبال به دلیل نارسایی تنفسی ناشی از بیماری کیسه صفرا جان به جان آفرین تسلیم کرد!
کاپیتان و سرمربی سابق تیم ملی والیبال که سهم بسزایی در موفقیت‌های این رشته در سالهای اخیر داشت. در سال ۲۰۰۲ بهترین پاسور آسیا انتخاب شد و به عنوان سرمربی تیم ملی والیبال ایران را صاحب مدال نقره بازیهای آسیایی ۲۰۱۰ «گوانگ ژو» کرد. مردی که لبخند از لبانش دور نمی‌شد و اطمینان عجیبی در چهره‌اش موج می‌زد و حالا باید با فعل ماضی از او یاد شود آن هم درسن ۴۳ سالگی!
هنوز خانه والیبال بوی معرفت او را می‌دهد. هنوز در سایه خسته تمرینات تیم ملی سخن از اخلاق خوش اوست و هنوز اهالی ورزش و دوستداران والیبال نتوانسته‌اند با این اتفاق کنار بیایند.
زنده یاد «حسین معدنی» هم تا واپسین لحظات زندگی در کنار والیبال به سربرد و درخدمت جوانان برومند این مرز و بوم قرار گرفت و بدون منت کار کرد. کارکرد و کارکرد و کارکرد و فراموش هم کرد که باید به خودش و بیماری‌اش برسد، فراموش کرد و راهی دیار سایه‌ها شد تا حسرتی بزرگ برای همه ما باقی بگذارد. خدایش بیامرزد.
۳-واما می‌رسیم به سومین وداع تلخ ورزش که با یکی از جوان‌ترین قهرمانان ایران زمین بود. «حسین خواجه وند» فرنگی کار جوان مازندرانی که با هزار امید و آرزو عضو تیم ملی جوانان شد و در یک سانحه تصادف همه این آرزو‌ها را با خود به... برد. حالا شنیده می‌شود که اعضای تیم ملی بزرگسالان در مسابقات جهانی تاشکند به یاد این جوان ناکام با روبان مشکی روی تشک بروند. اقدامی ارزشمند که البته برای خانواده آن قهرمان بی‌فایده است!
خانواده‌ای که حالا از خود می‌پرسند؛ چه کسی و به چه دلیلی مجوز خروج از اردوی تیم ملی آن هم به صورت شبانه را برای «حسین» صادر کرد؟ ظاهراً ادعا شده این جوان مشکل شخصی داشته و باید اردو را ترک می‌کرده... این هم دلیل موجهی نیست. آیا در فدراسیون عریض و طویل کشتی یک مقام مسئول پیدا نمی‌شد، که پیگیر کار این جوان باشد؟ جوانی که شبانه و با پای پیاده به میدان المپیک رفته تا در سیاهی شب قربانی یک خودروی عبوری شود و... خواجه وند رفت اما انتظار می‌رود مسئولین امر با مسببان این سهل‌انگاری بزرگ برخورد داشته باشند.
