امید توکلی- نوشتن از عظمت کار والیبالیست‌های ایرانی در لیگ جهانی تکراری‌نویسی، درازنویسی و شاید هم بیهوده نویسی باشد، زیرا طی یک ماه گذشته به اندازه کافی در این باب قلمفرسایی شده است.

وقتی می‌بینیم تیم کشورمان ایتالیا را در خاک خودش به زانو در می‌آورد. کوبا را به سخره می‌گیرد و پدیده دوره گذشته لیگ جهانی(والیبال) را سه بر صفر شکست می‌دهد، نمی‌توانیم لب به تحسین شاگردان ولاسکو باز نکنیم. نمی‌توانیم نسبت به استعداد، توانایی و پتانسیل بالقوه جوانان ایرانی بی تفاوت باشیم و حاصل جمع همه اینها شادی و نشاط مفرطی بودکه به جامعه تزریق شد.

اما برای یک موفقیت مؤلفه‌های گوناگونی از قبیل مربی، بازیکن، امکانات، سرمایه‌گذاری و... دخالت دارند که یقین داریم در باره «خولیو ولاسکو» سعید معروف، محمد موسوی، امیر غفور و... مطالب فراوانی به رشته تحریر درآمده و نیازی به تکراری نویسی نیست.

آنچه این مطلب را به درازا می‌کشاند یادآوری یک نکته است که این تیم محصول یکی دو سال اخیر نیست. حتی حاصل 10 سال زحمت و مرارت هم نیست، بلکه نتایج این تیم والیبال ایران محصول 15 سال برنامه‌ریزی و مدیریت محمدرضا یزدانی خرم و در ادامه محمدرضا داورزنی است.

ضمن آن که معلمان ومربیان بی ادعای شهرهای مختلف ایران نیز طی این سالها استعدادهای بسیاری را شناسایی و به مربیان تیم‌های ملی معرفی کرده اند تا چکیده آنها تحویل «خولیو ولاسکو» گردد.

بنابر این، این پیروزی‌هابه تمام این زحمتکشان نیز برمی‌گردد و بی انصافی است اگر همه چیز را به اسم ولاسکو و شاگردانش تمام کنیم.

اساساً در بردهای اخیر و خیره کننده والیبال تمامی ارکان مورد اشاره دخیل بودندو از این حیث والیبال می‌تواند الگویی خوب برای سایر رشته‌های تیمی باشد.

معتقدیم فوتبال، بسکتبال، هندبال و... باید با مراجعه به فدراسیون والیبال از برنامه‌ریزی 15 سال این رشته الگوبرداری کنند تا بتوانند شاهد موفقیت را در عرصه‌های آسیایی و جهانی در آغوش بگیرند و... به قول معروف: «آب در کوزه است و همه این فدراسیون‌ها تشنه لبان می‌گردند!»