شاید به نوعی بتوان به وزیر ورزش حق داد. به هر حال سیستم والیبال ایران بر خلاف سایر رشته‌ها قوام مدیریتی خوبی داشته است. در 28 سال گذشته فدراسیون والیبال فقط دو رئیس به خود دیده است.
«محمدرضا یزدانی خرم» پدر والیبال مدرن ایران که 17 سال رئیس فدراسیون بود و فونداسیون آن را ریخت. همین طور
«محمدرضا داورزنی» که 11 سالی می‌شود پس از یزدانی خرم روی صندلی ریاست فدراسیون نشست و والیبال ایران به سوی پیشرفت بیشتر سوق داد و برنامه‌های یزدانی خرم را دنبال کرد.
بی تردید یکی از عوامل اصلی موفقیت والیبال ثبات مدیریت در این رشته بوده است. اما کتمان نمی‌کنیم که ما هم مثل بسیاری از دوستداران والیبال نگران هستیم. چرا؟
«محمدرضا داورزنی» پس از انتصاب به عنوان معاونت توسعه قهرمانی وزارت ورزش و جوانان توأمان حکم سرپرستی فدراسیون والیبال را گرفت. گرچه «داورزنی» والیبال را تحت نظر داشت ولی به مرور همه چیز به «ضیایی» نایب رئیس خود سپرد. مردی که در همه این سال‌ها یار و یاور داورزنی بوده اما در سایه حرکت کرده است. مدتی است «ضیایی» از سایه خارج شده است! «ضیایی» کیست؟
او نایب رئیس فدراسیون و یک مدیر اقتصادی است. ظاهراً قرار است در انتخابات فدراسیون والیبال شرکت کند. تا بدین جای کار ایرادی ندارد اما تجربه نشان داده است معمولاً کسی برنده انتخابات ریاست فدراسیون می‌شود که وزارت ورزش حامی او باشد.
«ضیایی» هم چنین وضعیتی دارد. او می‌تواند به لطف حمایت «محمدرضا داورزنی» که بر مسند قدرت نشسته تا 4 سال آینده رئیس فدراسیون والیبال شود که باز هم اشکالی ندارد. پس مشکل کجاست؟
واقعیت امر را بخواهید «ضیایی» اهل آذربایجان غربی و ارومیه است و به شهر خودش هم تعصب خاصی دارد. نگرانی کارشناسان و دوستداران والیبال هم به همین موضوع برمی‌گردد.
رئیس فدراسیون باید فراجناحی و بی طرف باشد. آیا ضیایی که تعصب‌اش به ارومیه زبانزد خاص و عام است می‌تواند چنین تضمینی بدهد؟
اگر بخواهیم انتخابات پیش رو را پیش‌بینی کنیم باید بگوییم شانس ضیایی به مراتب بیش از سایر کاندیداها خواهد بود. جای پای او به قول معروف سفت شده است و حتی می‌تواند ادامه دهنده همان راهی باشد که پیش‌تر «یزدانی خرم» و «داورزنی» رفتند به شرط آن که همه شهرهای والیبال‌خیز را به یک چشم نگاه کند!
