حضرت غیر از تذکر و برخورد با فساد، برای جلوگیری از آن نیز هشدارهای فراوانی به عمّال و کارگزاران حکومتی می‌دادند. از جمله خطر آقازاده‌ها و نزدیکان مسئولان و زمامداران را به مالک اشتر گوشزد نمودند: «ای مالک! همانا زمامداران را خواص و نزدیکانی است که خودخواه و چپاولگرند و در معاملات انصاف ندارند. ریشه ستمکاریشان را با بریدن اسباب آن بخشکان و به هیچ‌کدام از ایشان زمین واگذار مکن و به‌گونه‌ای با ایشان رفتار کن که قراردادی به سودشان منعقد نگردد که به مردم زیان رساند.»
همچنین به مالک دستور دادند که در رابطه با کجروی و خلاف مسئولان کوچک‌ترین سازشی نداشته باش و منتظر نباش تا او با دلایل واهی خود را تبرئه کند؛ بلکه اگر گزارش‌های بازرسان خلاف او را تأیید کرد او را به سرعت کیفر کن. حضرت در این زمینه فرمودند:
«از همکاران نزدیکت سخت مراقبت کن و اگر یکى از آنان دست به خیانت زد و گزارش جاسوسان تو هم آن خیانت را تأیید کرد، به همین مقدار گواهى قناعت کرده او را با تازیانه کیفر کن و آنچه از اموال که در اختیار دارد از او بازپس گیر، سپس او را خواردار و خیانتکار بشمار و طوق بدنامى به گردنش بیافکن». (نهج البلاغه، نامه امیرالمومنین به مالک اشتر)
