بارها یادآور شدیم که جامعه ورزش از مسئولین وزارت وزرش و کمیته ملی المپیک انتظار دارند که اقدامات سنجیده و حساب شده ای از خود بروز دهند تا حداقل فضای ورزش کشور در آستانه المپیک که نیاز به آرامش دارد، ناآرام نشود و این فرصت «المپیک» را از دست ندهید!
از بس هشدار دادیم و نوشتیم که زبان قلم ما مو در آورد اما به خرج این مسئولان ارشد ورزش کشورمان نرفت که نرفت!
تلخی این ماجرا زمانی مضاعف می‌شود که نسبت به این موضوعات مهم هیچ مقام مسئول ورزشی پاسخگو نیست؟
دوستان برای رسیدن به کرسی کمیته ملی المپیک یکی یکی شروع به برکناری رؤسای فدراسیون‌ها کردند تا با انتخاب دوستان خود بتوانند برای آینده رأی جمع کنند و در این میان برکناری «دنیامالی» رئیس فدراسیون قایقرانی با سروصدای بیشتری همراه شد!
ورزشکاران راه یافته به المپیک در رشته قایقرانی تهدید به کناره‌گیری از مسابقات لندن کردند اما بی فایده بود! سپس فدراسیون بین‌المللی قایقرانی نیز تهدید به تعلیق فعالیتهای این رشته در ایران کرد که اثری نداشت... تا اینکه بالاخره این تهدیدات عملی شد.
نامه‌ای رسمی به دست متولیان ورزش رسید که حکایت از محرومیت قایقرانی ایران از شرکت در مسابقات المپیک لندن داشت. جالب آن که در پی این اتفاق مسئولان دلسوز (!) ایرانی به تکاپو افتاده و مهندس علی آبادی (مبتکر سیستم برکناری بی دلیل رؤسای دلسوز فدراسیون‌ها!) را به لندن و اروپا فرستادند بلکه بتواند با مذاکره و نامه‌نگاری حضوری(!) دل فدراسیون قایقرانی را به رحم آورد و... اما دریغا که این ترفند هم مؤثر واقع نشد تا علی آبادی اعلام کند: «شاید چاره‌ای جز باز گرداندن دنیامالی نداشته باشیم!»
سئوال این است: آیا این حادثه تلخ قابل پیشگیری نبود؟ و ما نمی‌توانستیم تمهیداتی را بیندیشیم که منجر به این واقعه دردناک و تاثیرانگیز نشود؟ و از همه مهمتر آن که مسئول این وقایع تلخ و دردناک کیست؟ و چه کسی پاسخگوی صدمات وارده بر پیکر ورزش است؟
خیلی قصد روده درازی نداریم اما از قدیم و ندیم گفته اند: «چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی!»
تنها این امید و انتظار را داریم که کاری نکنیم تا وضعیت کاروان ورزشی ایران برای المپیک لندن از این وخیم‌تر نشود!