ورزشکارانی که با امید و آرزوهای فراوان پای به رقابت‌های المپیک گذاشتند و توانستند برای کشورمان افتخار کسب کنند، حالا پس از گذشت چند ماه هر روز وعده‌های پوچ و توخالی می‌شنوند.
بنابر شنیده ها پاداش‌های 30، 50 و 70 میلیون تومانی که از طرف کمیته ملی المپیک در نظر گرفته شده تا به امروز پرداخت نشده است! جالب آن که هر‌گاه یکی از این مدال‌آوران المپیکی به دفتر بهرام افشارزاده دبیر کمیته ملی المپیک پای می‌گذارند، وعده تصویب این مبلغ در کمیته اجرایی را می‌دهد! اما وقتی سراغ مهندس علی‌آبادی می‌روند، رئیس کمیته ملی المپیک اظهار بی‌اطلاعی می‌کند!
بدتر از این ممکن نیست که دبیر مجموعه‌ای وعده بدهد و رئیس همان مجموعه خودش را به آن راه بزند! شاید این رفتار دوگانه و ناراحت کننده بدون هماهنگی قبلی(!) و به دلیل کمبود بودجه کمیته ملی المپیک باشد، اما گناه ورزشکاران مدال‌آور ایرانی چیست؟
مردانی که به‌رغم تمامی کمبودها و تدارکات ضعیف با غیرتی مثال‌زدنی در لندن درخشیدند و پرچم مقدس جمهوری اسلامی را به اهتزاز درآوردند و حالا باید این چنین سردوانده شوند.
در چشم به هم زدنی بازی‌های آسیایی و المپیک بعدی از راه خواهد رسید. آنگاه آیا رویمان می‌شود که از این ورزشکاران انتظار مدال داشته باشیم!؟
اگر هم مسئولان ورزشی ما چنین رویی داشته باشند باز هم روا نیست که چنین ظلمی در حق این قهرمانان ملی شود.
متأسفانه در چنین شرایطی کشورهایی مثل آذربایجان هم پیدا می‌شوند که از آب گل‌آلود ماهی گرفته و با پیشنهادات چرب و نرم و وسوسه‌انگیز جوانان ما را هوایی کنند، کما اینکه امیر علی اکبری قهرمان وزن 96 کیلوگرم کشورمان هم مثل سامان طهماسبی راهی آذربایجان شد و...
با این وضعیت و بدقولی مسئولان آیا نباید به امثال علی اکبری حق داد؟ البته ما مخالف کوچ ستاره‌های ورزشی به کشورهای دیگر و مبارزه زیر پرچم دیگران هستیم ولی بیایم کلاه خود را قاضی کنیم.
شما جای ورزشکاران مدال‌آور باشید و هر روز سرکارتان بگذارند و وعده‌های الکی تحویل‌تان بدهند، چه خواهید کرد؟
باور بفرمایید بهداد سلیمی‌ها، امید نوروزی‌ها، سجاد انوشیروانی‌ها و... خیلی با حجب و حیا هستند که به‌رغم این همه کم لطفی صدایشان در نیامده است. باور بفرمایید!
