بر کسی پوشیده نیست که چینی‌ها از «4» سال پیش برای رسیدن به‌عنوان قهرمانی آسیا و صعود مستقیم به المپیک برنامه‌ریزی و تلاش کردند. چشم بادامی‌ها با زیرکی هرچه تمام‌تر در سال‌های گذشته به جای تیم اصلی از نفرات امید و جوان‌تر خود در رقابت‌های بین‌المللی استفاده کردند تا همه را در مسابقات قهرمانی 2015 آسیا غافلگیر کنند.
آنچه امروز شاهد آن هستیم محصول تفکر دیروز چینی‌هاست. حال باید پرسید؛ ما چه کردیم؟ طرفداران بسکتبال به‌خوبی می‌دانند سال گذشته به لطف متولیان ورزشی، فدراسیون بسکتبال کشورمان حدود 8 ماهی بلاتکلیف و بدون رئیس اداره شد. در شرایطی حساس و تاثیرگذار فدراسیون با بدترین شرایط و آنگاه دوستان چاره کار را در جذب سرمربی خارجی آن هم برای
3 ماه جستجو کردند!
عجبا که «درک بائرمن» آلمانی به ایران آمد تا ظرف سه ماه تیم ملی بسکتبال کشورمان را زیرو رو کند، اما مگر می‌شود؟!
موفقیت در ورزش خلق‌الساعه نیست. نمی‌توان همواره به ابر و باد و مه و خورشید و فلک دل بست تا به هدف رسید. این مرتبه چینی‌ها ما را به خود آوردند. با برنامه‌ریزی دقیق و 4 ساله برای گرفتن میزبانی سال 2015 و با شناخت دقیقی که از بسکتبال ایران پیدا کردند.
در حال حاضر میانگین قدی تیم ملی چین به مراتب بالاتر از ماست و طی سال‌های قبل هم هرگز به این موضوع فکر نکردیم. لابد سوال می‌کنند؛ چاره چیست؟
بر خلاف نظرات مغرضانه ما بنا نداریم فقط انتقاد کنیم. حرف باید منطق داشته باشد و پیشنهاد ما این است که از همین حالا به فکر مسابقات بین قاره‌ای باشیم. رقابت‌هایی که تیر ماه سال 95 و با حضور 3 تیم آسیا (ایران، فیلیپین و ژاپن) ، 3 تیم از اروپا (فرانسه، یونان و صربستان) و دو تیم دیگر (که هنوز شناخته نشدند) آغاز می‌شود. تردیدی نیست رسیدن به سهمیه المپیک 2016 در این مسابقات با حضور قدرت‌های اروپایی دشوار است؛ اما نرسیدن به المپیک آخر دنیا نیست.
بسکتبال ایران به یک بازنگری اساسی برای نسل‌سازی نیازمند است. ما باید جایگزین خوبی برای نسل طلایی بسکتبال باشیم و اگر هم به المپیک نرسیدم حداقل به فکر المپیک آینده در سال 2020 باشیم. تعارف نداریم بار دیگر تاکید می‌کنیم بسکتبال چین را الگو قرار داده و از همین حالا به فکر 4 سال بعد باشیم. این راهی است که چشم بادامی‌ها به ما نشان دادند و اگر هوشیار باشیم با چشمانی درشت‌تر می‌توانیم از طریق آن به موفقیت برسیم.
