وی پیشتاز به بار نشاندن بسیاری از دستاوردهای انقلابی است؛ به گونه‌ای که امام خمینی (ره)، پیشوای بزرگ انقلاب اسلامی، در زمان زندگانی‌شان، او را «محور انقلاب اسلامی» دانستند. گره‌گشایی از دشواری‌های ریز و درشت مردم همواره بخشی از مجاهدتهای پیگیرانه و پایدار وی بود.
آیت الله صدوقی از جمله کسانی بود که به سوی جنبش ملی شدن صنعت نفت و گروه فداییان اسلام، کشانیده شد. خانه او پناهگاهی برای شهید نواب صفوی و دیگر فداییان اسلام، به شمار می‌آمد. وی از برپاکنندگان راهپیمایی اعتراض‌آمیز علیه به خاکسپاری جنازه رضاخان در بارگاه حضرت معصومه (س) در شهر قم بود.
در ماجرای تصویب قانون انجمن‌های ایالتی و ولایتی شهید صدوقی نیز در برابر تصویب چنین لایحه‌ای واکنش نشان داد. خانه او مرکز گردهمایی علما برای بحث پیرامون این موضوع بود. مسجد حظیره یزد کانون مخالفت‌ها شد و صدوقی در آنجا تلگرافی از امام‌خمینی را برای مردم خواند.
در پانزده خرداد ۱۳۴۲ و دستگیری امام‌خمینی، صدوقی نیز جزء علمای معترضی بود که برای این منظور در باغ ملک حضرت عبدالعظیم (ع) شهر ری گرد آمده بودند. با تبعید امام‌خمینی، صدوقی هم زبان انتقاد به حکومت محمدرضا شاه را پیشه ساخت و از اقامه نماز جماعت خودداری کرد و حتی چند روز از خانه خویش بیرون نیامد.
ارتباط وی با امام خمینی (ره) در دوره تبعید به ترکیه و عراق نیز ادامه داشت و پیام‌ها و تلگراف‌هایی برای ایشان می‌فرستاد. همچنین، اعلامیه‌های امام از راه‌های گوناگون به او می‌رسید. آن شهید بزرگوار تا سال‌های ۱۳۵۶ و ۱۳۵۷ به شیوه‌های گوناگون ناخرسندی خود را از حکومت پهلوی آشکار می‌داشت. برگزاری جشن‌های ۲۵۰۰ ساله که محمدرضا شاه برگزار می‌کرد را خلاف شرع خواند. از همین‌رو، به او هشدار داده شد چنانچه در آینده نسبت به این جشن‌ها نظر منفی اعلام کند، تبعید خواهد شد. همچنین، با تشکیل سپاه دین به دستور محمدرضا شاه پهلوی در ۱۳۵۰ به مخالفت برخاست. بنابراین ساواک او را کسی می‌دانست که هوادار ایجاد حکومت اسلامی و پشتیبان سرسخت راهبرد امام‌خمینی در این زمینه است و در همه کار‌هایش از امام (ره) کسب تکلیف می‌کند.
صدوقی می‌کوشید تا مأموران و وابستگان به حکومت را به آغوش مردم بازگرداند. با شهادت حاج‌آقا مصطفی خمینی آیت‌الله صدوقی نیز به تکاپو افتاد و به برپایی نشست‌های سوگواری مبادرت ورزید. از این زمان، سازماندهی تلاش‌های خود را در استان یزد گسترده‌تر کرد. با درج مقاله توهین‌آمیزی به امام (ره) در روزنامه اطلاعات در دی‌ماه ۱۳۵۶، مردم شهرهای گوناگون ایران؛ چون قم و تبریز به اعتراض برخاستند که این حرکت، سرکوب و کشتار مردم را به همراه داشت. در نتیجه، شهید صدوقی نوروز ۱۳۵۷ را عزای عمومی اعلام کرد. به دنبال به شهادت رسیدن گروهی از مردم بیگناه در قم و در چهلمین روز شهادت آن‌ها، مردم تبریز به سوگواری و راهپیمایی پرداختند که حکومت محمدرضا شاه، شمار بسیاری از مردم این شهر را به خاک و خون غلطاند. او در چهلمین روز شهادت شهدای تبریز یاد آن‌ها را گرامی داشت و این سرآغاز یک خیزش مردمی گسترده در یزد بود و منجر به شهادت گروه دیگری در آنجا شد.؛ این‌گونه بود که ساواک بر آن شد وی را تبعید کند، اما اعتراض‌های مردمی جلو این کار را گرفت. با ورود امام به پاریس در ۱۴ مهر ۱۳۵۷، وی در ۱۳ آبان ۱۳۵۷ برای دیدن امام راهی آنجا گردید. محور گفتگوهای او با امام (ره) در فرانسه پیرامون اعتصاب‌های بازار، چگونگی ساماندهی مبارزه مردم و جلوگیری از فشار بیش از اندازه بر بازاریان بود. پس از بازگشت صدوقی به ایران، با تشکیل کانون معلمان در یزد، سازماندهی فرهنگیان و دبیران صورت گرفت و اعتصاب بزرگ آنان آغاز گردید. صدوقی در ۳ بهمن ۱۳۵۷ از جمله متحصنان مسجد دانشگاه تهران برای اعتراض به حرکت شاپور بختیار در بستن فرودگاه‌ها به روی امام خمینی بود.
لذا پیامد همه این مجاهدت‌ها و خلوص مثال زدنی این مرد بزرگ این شد که گروهک تروریستی منافقین ایران، آیت‌الله صدوقی را در روز جمعه ۱۱ تیرماه ۱۳۶۱ در سن ۷۵ سالگی در محراب نماز جمعه به شهادت رساند.
*معاون سیاسی حزب موتلفه اسلامی استان یزد