در دو و میدانی ایران تنها جانبازان و معلولان ما بوده‌اند که در یک دوره از بازی‌ها توانستند بیش از یک مدال بگیرند؛ اما تو با کسب 3 مدال طلا رکورد جدیدی به نام خود ثبت کردی؟
خدا را شکر می‌کنم که تمرینات شبانه‌روزی‌ام بی نتیجه نماند و توانستم در سه مسابقه دوی 100 متر تایلند نفر اول شوم. معتقدم دو و میدانی ایران پر از پتانسیل‌هایی است که می‌توانند در میادین مختلف مدال‌های خوشرنگی را به دست آورند و تنها من نیستم که موفق به انجام کار کوچکی برای کشورم شدم. امیدوارم در رقابت‌های بعدی که شرکت می‌کنم نیز همانند رقابت‌های تایلند موفق باشم.
با توجه به رقبایی که داشتی، جایزه نقدی با ارزشی را در این مسابقات کسب کردی؟
در این رقابت‌ها حریفان خوبی از چین، تایلند، ویتنام، هنگ‌کنگ و سریلانکا داشتم و سعی کردم با ارائه عملکردی قابل قبول از همه آنها بهتر باشم. متاسفانه با توجه به اینکه نام این مسابقات جایزه بزرگ بود؛ اما جایزه‌ای که دادند کوچک بود و ارزش مادی زیادی نداشت. با این حال خوشحالم که در جریان مسابقه قرار گرفتم و فاصله‌ام با ورودی المپیک را به حداقل ممکن رساندم. ضمن اینکه رکورد کلی مسابقات را زدم و به نام یک دونده ایرانی ثبت کردم.
چقدر با رکورد ورودی المپیک فاصله زمانی داری؟
بهترین رکوردی که به ثبت رساندم 10.24 ثانیه بود و حدنصاب ورود به المپیک 10.16 ثانیه است. باید در مسابقات بعدی که شرکت می‌کنم این 8 صدم ثانیه را رد کنم تا امتیاز لازم برای ورود به المپیک را به دست آوردم. البته این را بگویم زمین پیست‌های تارتانی که در مسابقات تایلند وجود داشت فاقد استاندارد لازم بود و کمی نرم بود؛ در حالی که زمین پیست تارتان باید سفت باشد تا زیرپای دونده اصطکاک ایجاد نکند. ضمن اینکه باد مخالف نیز راندمان کاری دوندگان را پایین می‌آورد.
در چه مسابقاتی شانس این را داری تا سهمیه المپیک را کسب کنی؟
3 و4 مرداد رقابت‌های دو و میدانی بین‌المللی قزاقستان برگزار می‌شود که در آنجا شانس این را دارم که حدنصاب لازم را بزنم. بعد از آن هم سه مرحله مسابقات لیگ کشوری زیرنظر کنفدراسیون دوومیدانی آسیا برگزار میگردد که آنجا هم دوندگان می‌توانند رکورد مدنظر را ثبت کنند و المپیکی شوند.
چرا در بازی‌های یونیورسیاد کره‌جنوبی شانس خود را امتحان نکردی؟
اتفاقا این خواسته را داشتم و آن را مطرح کردم؛ اما مسئولان کمک نکردند تا به همراه دیگر دانشجویان در این رقابت‌ها حاضر شوم. متاسفانه ما همانند خیلی کشورها نیستیم که در رقابت‌های دو و میدانی مختلفی که در طول سال در سرتاسر جهان برگزار میگردد شرکت کنیم و فرصت مسابقه‌دادن در رقابت‌هایی همچون یونیورسیاد که ورزشکاران تمام قاره‌ها در آن حاضر می‌شوند، غنیمتی است که آن را به سادگی از دست دادم.
به نظرت صرفا حضور در المپیک ریو برای حسن تفتیان کافی است؟
قطعا نه، فایده‌ای ندارد. اگر قرار باشد در المپیک شرکت کنم و در همان دور مقدماتی حذف شوم بهتر است به این بازی‌ها نروم. باید در فرصت باقیمانده تا شروع مسابقات رکوردم را بهتر و بهتر کنم تا در رقابت با سایر حریفانم احساس ناامیدی و یاس پیدا نکنم؛ اما ورزشکارانی چون من نیاز به حمایت دارند تا در المپیک بدرخشند. صرفا تلاش من کافی نیست. فدراسیون باید با برگزاری اردوی مناسب و همراهی سرمربی‌ام در تمامی مسابقات کمک کند تا شرایطم را ایده‌آل کنم. اگر قرار باشد در المپیک زنگ تفریح باشم بهتر است در این بازی‌ها شرکت نکنم. همه دیدند که احسان حدادی با داشتن یک مربی خوب که در روز مسابقه هم در کنارش بود، موفق شد در المپیک لندن مدال نقره را کسب کند.
اینکه فدراسیون دو و میدانی رئیس ندارد و مدت‌هاست با سرپرست اداره می‌شود، چقدر به ضرر ورزشکاران این رشته است؟
این درست است که سرپرست در نبود رئیس کار فدراسیون را جلو می‌برد؛ اما نبود رئیس مشکلات خود را دارد. البته این به معنی نادیده‌گرفتن زحمات آقای طباطبایی سرپرست فدراسیون نیست. ببینید دو و میدانی ورزشی نیست که در چند ماه انتظار داشت ورزشکاران در آن نتیجه لازم را بگیرند. آنها باید سال‌ها به طور متوالی تمرین کنند تا بتوانند در بهترین فرم خود وارد مسابقات شوند. اینکه ورزشکار یک سال حمایت شود و در اردوهای لازم شرکت کند و سال بعد خبری از چنین حمایتی نباشد، عملا مهره‌سوزی است. وقتی رئیس فدراسیون می‌رود، سرپرست جانشین آن می‌شود، یعنی کار ورزشکاران به عقب می‌افتد؛ زیرا سرپرست نمی‌تواند کارآیی رئیس را داشته باشد.
امیدوارم طبق قول‌هایی که داده شده ظرف دو ماه آینده رئیس جدید فدراسیون دو و میدانی مشخص شود و البته بعد از آن زنجیره حمایت از ورزشکاران دو و میدانی پاره نشود.
