علت اصلی هر چه می‌تواند باشد ولی به قول «علی پروین» آخر هر دعوایی آشتی است و بالاخره و با همت شبکه دوم سیما و برنامه «ورزش از نگاه دو» این کشمکش خاتمه یافت.
هر چند نیت خیر و کار ارزشمند دوستان شبکه دوم سیما قابل تقدیر است، اما عده‌ای از استخوان خرد‌کرده‌های ورزش این سئوال را می‌پرسند: در نشست تلویزیونی که با حضور بهداد سلیمی، کیانوش رستمی، سعید محمدپور، نواب نصیر شلال و حسین رضازاده تشکیل شد، جای یک نفر خالی نبود؟
در پاسخ به این سئوال مهم می‌توانیم این گونه مطرح کنیم که حرکت اخیر تلویزیون در نگاه کلی مثبت و ارزشمند است اما مشروط بر آن که حرمت «کوروش باقری» به عنوان یک مربی و معلم در برنامه اخیر ورزش از نگاه «دو» حفظ می‌شد.
ورزشکاران معترض و «حسین رضازاده» تریبونی پیدا کردند تا بار دیگر دیدگاهها و گله‌مندی‌های خود را مطرح کنند اما مجالی به ضلع دیگر این مثلث داده نشد!
راقم این سطور قصد ندارد از عملکرد «کوروش باقری» دفاع کند و تردیدی هم نیست این مربی جوان در عملکرد و رفتار خود اشتباهاتی نیز داشت. به عنوان مثال بیرون ماندن جمعی از بهترین‌های تاریخ وزنه‌برداری ایران از ترکیب تیم ملی و اعزام یک نوجوان 17 ساله به جای المپیکی‌ها، آقای سرمربی را به شدت زیر سئوال برده است! وانگهی همگان معتقدند در صورت عدم لجبازی و استفاده از بهداد سلیمی، کیانوش رستمی، سعید محمدپور و نواب نصیر شلال در ترکیب تیم کشورمان می‌توانستیم برای اولین بار قهرمان جهان شویم، اما متاسفانه این فرصت از بین رفت!
چالش‌ها و بگو مگوهای سرمربی مستعفی تیم ملی طی یکسال گذشته جای هیچ توجیهی ندارد، منتهای مراتب آنچه این مطلب را به درازا می‌کشاند، شکستن دوباره – شاید هم چند باره – حرمت یک معلم است. کسی که چند سال شبانه روزی عرق ریخت و زجر کشید تا وزنه‌برداری افول کرده ایران را احیاء کند وامروز...
«کوروش باقری» مظلومانه استعفا داد و با آشتی کنان تلویزیونی اخیر ناخودآگاه این شبهه در ذهن بیننده و مخاطب القاء شد که تمامی مشکلات وزنه‌برداری زیر سر این مربی کرمانشاهی بوده است. لازم به تکرار نیست که گلایه‌های تند معترضان به ویژه نواب نصیر شلال و سعید محمد پور 20 ساله(!) و عدم حمایت قاطع حسین رضازاده این ظن و شبهه را به یقین تبدیل کرد!
«کوروش باقری» نه به این مراسم خوش آب و رنگ تلویزیونی دعوت نشد و نه حتی روی خط آمد تا از خود دفاع کند یا حداقل فرصتی برای شرکت در آشتی کنان بیابد و این تنها نقطه ضعف «ورزش از نگاه دو» بود!
باری، حرف آخر این که امیدواریم رسانه ملی قبل از هر حرکت و اقدامی ولو اخلاقی و ارزشمند،تمامی جوانب را خوب سنجیده و «رسم معلم کشی» را در ورزش این مملکت باب نکند، البته امیدواریم!
