در ظاهر حضور زنان در مناصب بالای حکومتی خیره‌کننده و به تعبیری وسوسه برانگیز است؛ اما با نگاه به کیفیت حضور زنان در کشورهای به ظاهر توسعه‌یافته غربی حقیقتی کابوس‌وار آشکار می‌شود، حقیقتی که نشان از سوء استفاده از زنان در این جایگاه‌ها دارد، جایگاه‌هایی که بعضاً به‌دلیل عدم تناسخ با وضعیت روحی و جسمی زنان، بار سنگین و خارج از حدتوانی را بر آن‌ها تحمیل کرده و آنان را تبدیل به ماشینی برای یک ژست سیاسی و بین‌المللی می کند و به دلیل آنکه در برابر افکار عمومی آثار و تبعات این حضور هویدا نشود، تلاش می‌کنند تا آن را به صلاح جامعه زنان نشان دهند. در حقیقت، این زنان سیاستمدار و مدیر به‌عنوان مدل و نمونۀ پیشرفت و تمدن معرفی می‌شوند؛ این درحالی است که عموماً در این مناصب از زن‌بودن آن‌ها به‌عنوان عنصر و نشانه سوء استفاده می‌شود.
طبیعی است که حضور زنان در جامعه در کشورهای اسلامی و به‌ویژه در ایران باید باتوجه به اصل دین و شریعت مقدس اسلام مطرح و اجرایی شود؛ البته نباید از نظر دور داشت که این دین آسمانی هرگز منکر حضور زنان در جامعه نبوده؛ بلکه با درنظرگرفتن شرایط جسمی و روحی زن مؤلفه‌هایی را برای این مهم در نظر گرفته است.
مؤلفه‌هایی که بیش از هرچیز به حفظ کرامت او با رعایت اصل عدالت انسانی فکر کرده و به همین خاطر در حاکمیت‌هایی نظیر جمهوری اسلامی هیچ‌گاه کمیت حضور زنان در مجلس یا نهادهای این چنینی مطرح نبوده است؛ بلکه حضور با کیفیت در اولویت قرار دارد.
مقصود از این نوع حضور، همانی است که می‌شود از آن به‌عنوان مباهات ما به تعداد زنان اندیشمند و متفکر یاد کرد؛ زیرا از طریق افزایش کمیت این طیف از زنان می‌توانیم آن‌ها را به‌عنوان یک الگوی عملی به دیگر کشورهای مسلمان معرفی کرده و با حفظ کرامت زن مسلمان ایرانی بدون هیچ بهره‌کشی جنسیتی او را به سراسر جهان معرفی کنیم، این درحالی است که در هفته‌ای که از آن عبور کردیم معاون زنان و خانوادۀ رئیس‌جمهور در جمع خبرنگارانی که آمده بودند تا از دستاوردهای همایش کارآفرینی زنان در کشورهای اسلامی که در ایران برگزار شده بود بپرسند، گفت: براساس آمارهای گزارش توسعۀ انسانی، شاخص توانمندی جنسیتی که معرف میزان حضور زنان در پارلمان و تعداد مدیران زن و درآمد زنان در مقایسه با مردان بوده، در کشورهای اسلامی از جایگاه پایینی برخوردار است.
این درحالی است که نگاه به حضور کمی زنان در مناصب تراز بالای کشورهای غربی نشان از جایگاه آن‌ها که باید براساس شأن انسانی زنان درنظر گرفته شود، نمی‌دهد؛ بلکه برعکس حضور آن‌ها در پارلمان گاهی موجب افزایش عقاید فمنیسم محورشده که درنهایت صدمۀ اصلی آن را مجموعۀ زنان جامعه شان باید متحمل شوند.
بنابراین با توجه به شکل‌گیری چنین همایش‌های فراوطنی در کشور، خوب است الگوهایی متناسب با فرهنگ اسلام در حوزۀ زن، خانواده، جامعه و اشتغال مطرح و تدوین شود تا علاوه بر آنکه این الگوی بومی سرمشق سایر کشورهای مسلمان گردد؛ از این طریق منزلت و کرامت زنان نیز با مقیاس اسلامی حفظ شود تا در پیچ وخم تفکرات غرب محور که زنان و خانواده را دچار چالش می‌کند با این جبهه تدافعی پیروز میدان بشویم.