اما در کمال ناباوری این اتفاق افتاد و بعد از استقلال 78 اولین تیم ایرانی که به فینال جام باشگاههای آسیا رسید، سپاهان بود. آن هم در سال 86!

این واقعیت تاریخی و پیش‌بینی داموس گونه ناصرخان به معنای ابتر بودن لیگ حرفه‌ای نیست. شاید لیگ نازای ما برای بر دادن بیش از ده سال انتظار کشید، اما اکنون شاهد آن هستیم که تیم‌های ایرانی اندک اندک می‌روند تا تبدیل به یکی ازپاهای ثابت چهار تیم برتر باشگاه‌های آسیا شوند.

پس از آن ده سال کویر گونه، اکنون شاهد سومین حضور فوتبال ایران در بین چهار تیم برتر آسیا هستیم. پس از سپاهان در سال 86، ذوب آهن  هم موفق شد حضور در فینال جام باشگاه‌های آسیا را تجربه کند و در سال 89 عنوان نایب قهرمانی آسیا را از آن خود کرد.

لاجوردی پوشان تهرانی، سومین ضلع مثلث تیم‌های برتر فوتبال ایران در جام باشگاه‌های آسیا هستند. آنها برای رسیدن به فینال این رقابت‌ها یک پیروزی رفت و برگشت دیگر لازم دارند. فراموش نکنیم که اگر آبی‌ها رادر فینال ببینیم، می‌توانیم به قهرمانی آنها امیدوارانه‌تر از همتایان اصفهانی‌شان نگاه کنیم. چرا که در وهله اول فینال به صورت رفت و برگشت برگزار می‌شود – و چه کسی است که نداند استادیوم آزادی برای تمام حریفان آسیایی یک کابوس تمام عیار است؟ و در وهله دوم، استقلال صاحب دو ستاره روی پیراهن خود است. و این بدان معناست که آنها پیش از این دو بار جام باشگاه‌های آسیا را فتح کرده‌اند. اجازه دهید واقع‌گرا باشیم و دست از رویا‌پردازی برداریم. استقلال برای رسیدن به فینال ابتدا باید از سد حریف کره‌ای گذر کند و این خود به اندازه چند فینال دشوار است.

استقلال در تایلند به واقع دو چهره متفاوت داشت. در نیمه اول زمین و زمان در اختیار بوریرام بود و استقلال خوش اقبال بود که فقط با یک گل خورده زمین را ترک کرد. اما حکایت نیمه دوم داستانی دیگر بود. استقلال در این نیمه تیم برتر بود و توانست دوبار دروازه حریف را باز و با اقتدار به جمع 4 تیم برتر قاره صعود کند.

اگر استقلال در سئول چهره نیمه دوم خود را به نمایش بگذارد، حریف کره‌ای راهی جز زانو زدن نخواهد داشت اما اگر...!