این باور زمانی در اذهان عمومی شکل گرفت که تیم ملی فوتسال ایران، بدون داشتن لیگ منظم و حرفه‌ای که تنها از برکات ماه مبارک رمضان و مسابقاتی موسوم به جام رمضان که منحصراً در شبهای ماه مبارک برگزار می‌شد و از دستاوردهای این ماه پرفیض می‌باشد، توانست در اولین حضورش در جام جهانی به عنوان چهارم جهان دست پیدا کند و پس از آن سال‌ها قهرمان بدون منازع آسیا شود!
اما در کنار این واقعیت رویایی، حقیقت تلخی هم وجود دارد که می‌گوید فوتسال ایران در طول این سال‌ها، اگر چه صاحب لیگ حرفه‌ای، بازیکنان و مربیان چند ده میلیون تومانی و سالن‌های مجهز‌تر شده، اما در واقع عقبگرد کرده یا بهتر است بگوییم گام به گام فوتسال سایر کشورهای آسیایی – بالاخص ژاپن و تایلند با برنامه‌ریزی – پیشرفت کرده‌اند.
بزرگ شدن فوتسال ایران در سطح بین المللی به جای آنکه دانش و بعد فنی جماعت حاضر در این عرصه را بیشتر کند، عاملی شد برای ایجاد حاشیه‌های تازه. حاشیه‌های ویرانگر و عجیبی که در نهایت به قهر و خداحافظی تعدادی از ملی‌پوشان و کنار گذاشته شدن ستاره بی‌بدیلی چون وحید شمسایی منجر شد!
شمسایی در فوتسال، در واقع همان علی دایی فوتبال است. در واقع شاید اگر بازیکنان جایگزین می‌توانستند توقع هواداران فوتسال ایران را برآورده کنند و اجازه نمی‌دادند خلاء شمسایی و کشاورز و... آنان را آزار بدهد، امروز قضاوت به گونه‌ای دیگر بود.
البته بی‌انصافی نباید کرد. فوتبالیست‌ها تمام دیدارهای خودشان در ویتنام را به خوبی با نتایج پرگل و خیره کننده‌ای به اتمام رسانده و در فینال هم تا دقایق پایانی وقت اضافه از حریف ژاپنی پیش بودند و تنها چیزی که توانست مقابل آن‌ها مقاومت کند، ضربات بی‌رحم و دردناک پنالتی بود!
در حقیقت تیم ملی بدون باخت دوم شد و این نتیجه‌ای نیست که به واسطه رقم خوردن آن، زحمات ملی‌پوشان فوتسال را نادیده گرفت، بلکه حرف ما این است که فوتسال ایران پتانسیل و ظرفیت بسیار بالایی دارد و سطح پرواز آن بالا‌تر از قاره کهن است.
این پتانسیل را باید جدی گرفت و به آن پرداخت. کاری که در این مدت به خوبی انجام نگرفته و اسباب عقب ماندگی فوتسال ما از ژاپن شده است.
شاید نایب قهرمانی شکست گونه‌ای که در ویتنام نصیب تیم ملی فوتسال ایران شد، تلنگری باشد برای مسئولین فدراسیون فوتبال کشورمان که اگر کار فوتسال در دست افراد کاردان و مدیر کاربلد باشد، فوتسال ایران خیلی فرا‌تر از آسیا است.
